De hele voormiddag had ik in opdracht teksten voor kinderliedjes geschreven.
Niets zo leuk als schrijven als de zon schijnt (of als het regent of sneeuwt), maar mijn hoofd was zo vol geraakt. Daarom stond ik het mezelf toe om in het begin van de namiddag wat met muziek te prullen. Niks moeilijk, niks maken. Gewoon wat akkoorden oefenen, hiermee wat experimenteren.
Het was een vreemde ontdekking dat er achter elk akkoord een heleboel woorden zitten. Te veel om iets mee te doen. Maar het ritme helpt je om woorden te kiezen.
Zo kwam ik tot een liedje zonder het te schrijven. En dat is nieuw. Ik schrijf best veel liedjesteksten, maar vertrek altijd vanuit woorden, die ik dan aan het dansen probeer te krijgen.
Dus, dit is het liedje dat zichzelf schreef. (Het is niet autobiografisch – waarschijnlijk zijn de woord van iemand anders, iemand die ze uit schaamte verstopte achter akkoorden. Ik voelde me zo vrij om ze te gebruiken.)
Niets zo leuk als nieuwe dingen ontdekken als de zon schrijnt (of als het regent of sneeuwt).
