Soms gaat het om één zin.
Soms is het daarom dat je dat lied honderd keer beluistert.
Bij mij waren het twee zinnen.
Ik beluisterde het lied Jojo van Jacques Brel dan ook al tweehonderd keer.
“J’ai plaiser à te dire que la nuit sera longue à devenir demain”
en
“Nous savons tous les deux que le monde someille par manque d’imprudence”
Natuurlijk, het hele lied is mooi. Hier rouwt Brel om Georges Pasquier: een ontroerende ode aan de vriendschap.
Voor mij is het dan weer een onuitputtelijke bron van inspiratie.
Dit schilderij maakte ik terwijl ik het lied keer op keer hernam (“écouter en boucle” zeggen ze in het Frans, en eigenlijk vind ik dat mooier):
klik om groter te zien
En dit maakte ik vlak daarna:
“Nous savons tous les deux que le monde someille par manque d’imprudence”
bracht me tot dit gedicht:
stel
dat ik minder remmen had
alleen maar één voor grote nood
dan
stond ik op het slappe koord
van een tent
vol volk vol
geel en rood
dan
kroop ik in de kroegen om
te zien wat mensen zoal doen
wanneer zij zich
van remmen los
en veel reserve ook
ontdoen
dan stond mijn hart wijd open
kon ik zelfs beter zien
dus schakel ik mijn remmen uit?
of weet je wat
ik hou ze toch
je weet maar nooit dat
ach – wie weet -
misschien
Zo’n mooi lied kan je ook nog eens gewoon zingen.
