Je moet al geweldig veel van wit houden om spontaan van een dag als deze te genieten.
Het gras is wit.
Daken zijn wit.
Straten zijn wit.
Soms ben je verplicht om de zaken anders aan te pakken dan voorzien. Het zet aan tot creativiteit. Maar dat is theorie. Zelf heb ik een hekel aan sneeuw, en dat zet op een dag als vandaag toch vooral aan tot knorrigheid.
Ik zou kunnen genieten van de warmte binnen, van de rust die komt wanneer je simpelweg nergens naartoe kan. Ik zou het – als het niet om die stinkende sneeuw ging – zelfs aangrijpen om een dag lang lezend, schrijvend en tekenend door te brengen. Maar de sneeuwhatende lintworm in mijn darmgestel fluistert dat het veel leuker zou zijn om nu een museum te bezoeken, en dat warme chocolademelk, koffie en soep niets anders zijn dan viezige doekjes voor het bloeden.
Na een halve dag ijsberen met het hoofd diep tussen de schouders beslis ik te gaan zitten en het een kans te geven. Ik schrijf de zomer in mijn hoofd, de lintworm strekt zich uit, goed wetend dat het nep is. Maar ook hij heeft weinig keuze, soms ben je verplicht om de zaken anders aan te pakken dan voorzien.
