Van nature ben ik geen samenwerker. Dat heb ik van mijn oma, van het aantal keren dat ik haar hoorde zeggen “Kom geef hier, ik doe dat liever gauw zelf”. Na verloop van tijd had ik door dat, sinds zij er niet meer is om het te zeggen, ik het in haar plaats doe.
Gelukkig kreeg ik de laatste tijd al meerdere keren de kans om te ervaren welke meerwaarde het heeft om met anderen tot iets te komen dat veel groter is dan wat ik alleen kan. In workshops of in boeken. Wat twee, drie of vier creatieve mensen samen doen is veel omvangrijker dan wat ik met mijn twee armpjes meten kan.
Het is al even geleden dat Jo Huylebroeck en ik de hoofden bij elkaar staken in verband met een project dat ons allebei deed wegdromen. Sindsdien zoek ik regelmatig inspiratie in beelden die alleen hij met zijn uitblinkende ogen kan zien. Ik schrijf er gedichten bij of maak er nieuwe beelden van.
Als een bal aan het rollen gaat, ben je beter niet alleen om er achteraan te hollen.
Jo pikte deze danseres op, zomaar op straat.
Hierbij schreef ik een gedicht (dat je later nog wel eens mag lezen) en ik maakte er twee beelden bij (klik erop om ze groter te zien).
Dat donkere beeld had weer zo’n andere sfeer, het inspireerde me tot het volgende gedicht:
hier sta ik
scheur en dans ik
dans met jou
en wat deed jij vandaag?
deed je wat
wat je wou
ik
ik probeerde
deed mijn best om
zelfs zichtbaar te zijn
mensen lopen mensen praten
maar ze kijken nee ze rijken niet om
en de zon die ik zag en haar kracht
al die macht maakt kapot wat
ik spaar elke nacht oh!
ik kom heel alleen
graag naar jou
ik
ik
laat de kompanen
die wij waren al die
jaren en ik dans hier de nacht
zacht naast jou zielig krank- en uitzinnig
jij – jij ging en ik blijf – ik blijf trouw
nu en toen en jouw vrouw
ik
Het is oneindig!
