De tuin is weer zo kaal nu
aardappels in kratten liggen
Wij samen aan het keukenraam
De tuin is weer zo kaal, zeg jij
Ik voel je eenzaamheid
Maar wij doen zeepsop bij de wijn
beleven afwassen als spreken
snijden een week in dagelijksheid
al zijn de messen nog wat vuil
Jij wast ze, en ik droog ze af
als luisteren en praten
Het zijn geen tranen in de kuip
het is maar afwaswater
Ik voel de handdoek nu nog nat
en ik mis het kale van de tuin
van toen ik jou nog had
Tsjilp maakte nooit een verpletterende indruk. Waar hij ook kwam, niemand die hem zag. Dat hij verlegen was, maakte het hem niet gemakkelijker. Terwijl anderen riepen, durfde hij amper te fluisteren.
‘Hé, hallo!’ riepen de anderen. En: ‘Kijk naar mij!’ Dan keek iedereen.
Maar op de zachte vraag van Tsjilp ‘Wil jij mijn vriendje zijn?’ kwam nooit een antwoord.
Hij was wat groter dan de anderen. Dat kwam doordat hij graag at. Wie goed eet, wordt groot.
Toch is het niet omdat je groot bent, dat ze naar je kijken. Niemand was het gewoon om zo’n grote vogel te zien. En iedereen kijkt graag naar wat hij gewoon is. Maar alles kan veranderen.
Ik volg opnieuw academie, Grafiekkunst aan het Slac in Leuven.
Twee avonden per week dompel ik me weer onder in een wereld van papier, inkten en persen. Niet dat ik het ooit losliet sinds ik in 1995 besliste om te stoppen met Grafiek. Ik was er toen nog niet klaar voor, wat was ik die hautaine kunstwereld gaan haten! Ik kreeg toen het gevoel dat je als student aan het Sint-Lukas de opdracht kreeg om je eigen wereldje zo belangrijk te maken dat mensen met veel geld erin gelokt werden. Het was moeilijk om daarin te geloven. Wel ben ik me artistiek blijven ontwikkelen, want in het belang van een eigen wereldje waarin het voor jezelf comfortabel wonen is, geloofde ik wel.
Pas daarna leerde ik omgevingen kennen waarin kunst mensen verbindt, waarin kinderen zelfvertrouwen ontwikkelen door hun eigen creativiteit te ontdekken. Waarin experiment waardevol is, een veilige manier om te falen en te voelen hoe verrijkend dat falen kan zijn. Ik denk daarom niet meer dat de kunstwereld per definitie hautain is, de kunstwereld is een beetje zoals de wereld, er is zoveel.
Vorig jaar begon het bij mij te kriebelen om opnieuw les te volgen, om alles opnieuw te leren, echt zoals het hoort. Ik schreef me in en wachtte vol ongeduld.
Nu zitten we er echt in, we hadden al twee weken les en ik vind het heerlijk. Het is een fijne omgeving, waarin mensen hun eigen creativiteit ontdekken, waarin falen verrijkend is. Een stille wereld ook, je mag er echt in je bubbel zitten. We leren alles stap voor stap, met respect voor oude technieken en voor het materiaal. Gisterenavond voelde ik hoe ik er mijn poriën durf open te zetten, hoe ik de sfeer met plezier absorbeer.
Vanochtend zette ik een opdracht uit het grote atelier verder in mijn klein atelier. Mijn mijn eigen materialen. Ik probeer mijn technieken met meer precisie uit te voeren, opnieuw traag te werken. Het voelt zo goed.
Ik werk aan een nieuw boek, een heel analoog project.
Graag zou ik elke letter in het boek handmatig zetten en drukken. Zodat de illustraties echt rond de tekst ontstaan, en de letters deel uitmaken van het beeld.
Zo breng ik uren aan mijn persen door (ik heb nu behalve een letterpers ook een kleine etspers). Mijn atelier vormt een warme cocon, met de zalige geur van inkt, de smaak van koffie en het geluid van Tom Waits.
Buiten beginnen de bloemen zachtjes het hoofd te buigen, alsof ook zij naar binnen willen keren om de herfst te verwelkomen.
Om dit gevoel te omschrijven maakte ik een klein filmpje.
Wat voelt als een verademing
kan gaan naar te veel animo
maar er is niemand die dat weet
en dat is ook wel fijner zo
Experimenteren met nieuwe materialen, nieuwe technieken, is nodig om het illustreren boeiend te houden. Het houdt je gedreven en alert. Experimenteren is dus noodzakelijk, maar het is ook tijdrovend. Daarom vind ik het fijn om regelmatig mijn experimenten te filmen zodat ik ze kan delen. Dat maakt het voor mij allemaal nog zinvoller.
In dit filmpje experimenteer ik met de combinatie van alcoholmarkers (copic markers) en aquarel. Ik vind de combinatie boeiend omdat de markers een fel en wat hard effect geven, terwijl aquarel in staat is om het felle te behouden maar het harde te verzachten. Het is ook fijn om te zien hoe de verf reageert op een ondergrond die het water niet helemaal opneemt.
Dit is het resultaat van mijn (tweede – laat me eerlijk zijn) experiment.
Kijk even mee:
De kinderen weer naar school, ik sprokkel mijn concentratie bij elkaar om me te richten op onze boekpresentatie van zaterdag. Allen welkom in Gent! http://www2.standaardboekhandel.be/nl/evenementen/boekvoorstelling-het-appelhuis-met-tine-hertmans
(Wij zullen niet voor u zingen, maar we lezen, knippen, tekenen en signeren.)
Een illustratie met een zinnetje uit het mooie gedicht “Grow up with me” van Keaton Henson.
