2018 begint voor mij met een nieuw boek: Antonia. Bijna drie maanden geleden startte het verhaal met deze prent.
In een drukke klas waar ik op bezoek was, kreeg ik het gevoel te willen vluchten. Via het plafond leek me de beste route (want de deur leidde naar een drukke gang, die dan weer uitkwam in een drukke straat).
Dat gevoel om te willen vluchten uit drukte of uit structuren die te strak zijn, overkomt me vaak. Dus, waarom er geen inspiratie uit halen?
Die eerste prent vond ik geen goede eerste prent voor een verhaal, daarom schilderde ik nog een introductie. Daarna ben ik heel associatief te werk gegaan. Ik heb het verhaal illustratie na illustratie opgebouwd. Zodat alles zelfs verstaanbaar was zonder tekst.
Ik wou ook zo weinig mogelijk illustraties censureren of opnieuw maken. Het verhaal vertelt een vluchtroute in de fantasie, het voelde logisch om dit chronologisch en natuurlijk op te bouwen. Maar ik behandelde elk beeld wel als een wereldje. Als een schilderij dat ook op zich moest kunnen staan.
Daarna besteedde ik wat tijd aan de opmaak van het geheel, het zoeken naar een geschikte drukkerij, het aanschaffen van een isbn-nummer,…
Alles ging vlot en snel. Te snel misschien. Misschien komt dit boek er daardoor te snel na het vorige. Doe ik mezelf daar de das niet mee om?
Maar ik probeer te focussen op het proces. Op het feit dat creativiteit niet controleerbaar is. Dat het los staat van iedere planning of timing. Dus hier is het boek.
