Nu de avonden langer worden, is er toch die behoefte om meer thuis te zijn.
Thuiskomen, dat is iets moois…
Daar probeerde ik iets mee te doen in dit filmpje.

Share and Enjoy

Het was zo’n zonnige herfstdag geweest waarop de bladeren op goud lijken.
Zij had die ochtend een mooie wandeling gemaakt. De rest van de dag was ze binnen gebleven. Ze had eventjes piano willen spelen, maar de muziek had haar meegenomen. Toen ze weer opkeek was het al avond.

Het eerste dat ze zag, was een man. Hij was lichtgevend wit en droeg een bolhoed.
‘Goedenavond,’ zei hij. Daarbij gaf hij een tikje tegen zijn hoed.
‘Goedenavond meneer,’ antwoordde ze. ‘Mag ik u vragen om niet op mijn piano te zitten? Ik wil niet onbeleefd zijn, maar op een piano zitten, dat hoort eigenlijk niet.’
‘Schrik niet,’ zei de man.
Maar zij was te oud om te schrikken. Op een dag had ze zich voorgenomen om nergens nog schrik van te hebben. Net zoals ze zich op een dag had voorgenomen om elke dag een stukje taart te eten.
‘Ik ben een geest,’ zei de man. ‘Je mag drie wensen doen.’
Iets in die mededeling maakte haar opstandig. Haar hele leven hadden anderen haar proberen wijs te maken dat ze moest verlangen naar meer. Naar beter. Naar duurder. Naar dunner. Pas toen ze gestopt was met daar naar te luisteren, had ze de echte klank van haar piano ontdekt.
‘Dank u, meneer,’ zei ze, ‘maar ik heb niets nodig.’ Ze had het vriendelijk proberen te laten klinken, maar de teleurstelling op het gezicht van de geest was duidelijk.
‘Laat me wat voor u spelen,’ zei ze.

Ze speelde een lied over de zon op de ruiten. Over hoe mooi bomen zijn, ook al worden ze kaal. En over gaan liggen op bed, en hoe fijn het dan voelt als je hoofd wegzakt in het kussen.
Toen ze stopte, was de geest weg. Ze kleedde zich uit, zag haar benige lijf in de spiegel, en ging liggen op bed.

(Me voorstellend wat voor iemand ik wil zijn als ik oud ben, schreef ik dit stukje.)

Share and Enjoy

Het was al even geleden dat ik nog geschilderd had.
Meestal illustreer ik. Meestal is dat voor kinderen.
Dit is weer even iets anders.
(Geïnspireerd op een gedicht van Paul Verlaine)

(Acryl op canvas)

Share and Enjoy

Nu zomerdagen wolken zijn
die drijven over verre landen
en wij dwaze vriendinnen zijn
met plastic roze armbanden
als aandenken aan vrolijkheid
als bloemen zaaien in je handen
en weten dat je grond kan spelen
en dat je bloemen kan verdelen

Share and Enjoy

Inderdaad, het is je wellicht niet ontgaan. Ik post steeds vaker filmpjes.
Het is gewoon geweldig leuk om ze te maken. Om te spelen met beelden en muziek, en iets mee te geven dat voor mij een bijzondere betekenis heeft.
Ik probeer om de focus zoveel mogelijk te leggen op inspiratie. Op creatief zijn met weinig middelen.
Filmpjes rond animatie en rond muziek blijf ik ook maken. Voor mijn eigen plezier.

In dit filmpje toon ik hoe je donzige diertjes kan schilderen met waterverf.

En dan nu een warme oproep: Abonneer op mijn kanaal, of ga er af en toe een kijkje nemen (Loekie zwaait en zegt “alsjemenou”)

Share and Enjoy

Kom naar huis op de rug van de schildpad
die ik voor je wil zijn
maar stop nu met huilen

Ons leven volgiet zich met mensen die snel zijn
en slimmer en knapper en al zijn wij dat niet
toch zijn ook wij dapper

Wij vonden de moed om naar buiten te gaan
zo zag ik de schildpad die ik voor je wil zijn
op de weg

Ze zei: er zijn geen slechte mensen
soms liggen ze scherper dan scherven stuk op de grond
gebroken door pech

Kom gewoon met me mee al zijn wij dan trager
en wegen we zwaarder dan aarde vol regen
het schild op mijn rug

houdt de snelheid wel tegen

Share and Enjoy

Op de workshop rond illustratietechnieken die ik onlangs in mijn atelier gaf, kwam deze techniek aan bod. Het is heel eenvoudig, maar sloeg wel aan.
Deze stijl is vooral geschikt voor het illustreren van boeken, posters, filmpjes, vertelplaten,… voor de jongste kleuters.
Zoals altijd in illustratie, is het ook fijn om deze techniek met andere technieken te combineren. Zo ontwikkel je een eigen stijl.

Veel plezier!

Share and Enjoy

Ik herinner me dat ik het liedje “Fish and bird” van Tom Waits voor het eerst hoorde. En er honderd keer na elkaar naar luisterde, omdat mijn buik daarom vroeg. Daarna vergat ik het weer, mijn buik vult zich voortdurend: met liedjes, mooie zinnen, beelden, of frambozensorbet.
Vorige week hoorde ik het nog eens. Het betoverde me opnieuw, en deze keer zocht ik op hoe ik het op de piano kon spelen. En ik speelde het honderd keer, omdat mijn buik daar om vroeg. Daarna begon ik aan een schetsboek vol vissen en vogels, en daar monteerde ik er mijn versie van het liedje bij.
Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn, als je naar je buik luistert.

Share and Enjoy

Met groen en rode veren
kwam hij tot bij haar staan
vertelde zijn verhalen
een vlucht van hier
naar Lapland
van slapen op de wolken
en wuiven naar de oceaan

Vertel me
van de wind, zei zij
huilt hij
nog steeds om mij?
De vogel knikte teder
hield dan zijn kopje scheef en
zei: de wind en wolven huilen
omdat ze om je geven

Dat maakte haar gelukkig
trok haar uit diepe dalen
veel meer had zij niet nodig dan
water en verhalen

Share and Enjoy

Vulde ze hem met vreugde
met suikerzoete uren
vreugde is ijl
en suiker gif
niets blijft voor altijd duren

Eerst fladderde ze om hen heen
met vleugels blauw en rood
maar wie een vlinder pakken wil
knijpt hem waarschijnlijk dood

Hij aaide tomeloos en wild
tot diep onder haar vel
Zij deed alsof dat goed was
toch kwetste het haar wel

Verdween stil in de avondzon
zonder zich te bedenken
liet ze hem wel een briefje na:
Ik kan niet leven dicht bij jou
maar ik blijf aan je denken

Share and Enjoy