Weet jij nog
dat ik dertien was
met draken vocht in onze klas
Ik was er nooit helemaal bij
al zat ik best wel graag naast jij
keek naar de druppels op het raam
die nu nog naar beneden gaan
veel stemmen in een holle klas
een appel in mijn boekentas
Een lat valt op de grond
mijn geodriehoek kwijt
wat valt er nog te kletsen?
verlies niet te veel tijd!
Verlies je wilde haren
wissel magie en harde feiten
valt iemand je soms lastig
leer om terug te bijten
Zo klim je altijd hoger
zo zal je er geraken
Weet je nog dat ik dertien was?
en vocht met al die draken
Ik maak veel superkorte filmpjes. Voor mij is dat een manier om te ordenen. Daarvoor zijn filmpjes voor mij het meest geschikte medium. Ik kan er een soort verhaaltje van maken, beelden bij bedenken. De muziek laten klinken zoals ik dat wil.
Het overkomt me vaak bij het afwerken van een project. Dat ik het op die manier even een plekje wil geven. Of bij het ontdekken van een lied waar ik ondersteboven van ben. Soms doe ik het ook na het lezen van een boek of na een bezoek aan een tentoonstelling. Daarna kan ik beter loslaten.
Dit filmpje maakte ik bij de ontdekking van de tere muziek van Aurora
Gisteren schreef ik een stukje voor de piano.
Ik schrijf muziekstukjes op mijn manier.
Eerst kies ik een akkoord en dan zoek ik een ritme, een sfeer die daar bij past.
Daarna luister ik wat daar op rijmt en ik ga verder.
Noten lezen en noteren kan ik niet, dus schrijf ik muziek zoals ik een gedicht schrijf. Ik onthoud, film of neem op en schrijf daarna het gedicht in woorden op.
Omdat ik daarmee vertrouwd ben.
Wat buskruit in de veren
zo zou het moeten gaan
zo zadel ik mijn duif en
we vliegen naar de maan
Had jij hier een idee van
toen ik zei dat ik zou gaan?
De wolken rondom ons
dan Melkweg met zijn banen
En er is ook veel wind
die me soms wat doet tranen
Ik kijk niet meer terug
ik voel me licht en blij
Wij vliegen naar de maan toe
alleen mijn duif en mij
Soms woedt er een orkaan
in een hoofd dicht bij de maan
Een sterretje dat aandraagt
om weer naar huis te gaan
Het licht gezicht dat ja knikt
en ik streel de gladde rug
Het is al laat, straks donkert het
De ideeën zijn gebundeld, een boek is het nog niet. Maar we staan al ver, het idee is zelfs al gepromoveerd tot project waar ik mee verder ga.
Het is af, maar het is nog groeibaar. Een wortel waar nog loof aan komt. Aan die wortel groeien ook zijwortels, in de vorm van een filmpje bijvoorbeeld.
Dit najaar had ik Eveline en Kurt van This is how we read in mijn schrijfcursus bij Wisper.
Deze fijne mensen schreven fijne verhalen, maar ze hebben dus ook een heel fijne blog!
Ik werd door Eveline geïnterviewd, dat lees je hier
Gisteren luisterde ik naar een interview met Rachel Brice. Misschien doet die naam niet meteen een belletje rinkelen? Brice is de grote godin van wie bezig is met Tribal Fusion Bellydance. Zelf dans ik ook al lang, maar dit niveau zal ik nooit halen.
Rachel Brice geeft tips aan dansers.
Nu, hoewel ik graag dans ben ik natuurlijk geen danser. Ik ben auteur en illustrator.
Toch vond ik haar tips zeer bruikbaar.
Op de vraag op welke manier je moet trainen om professioneel danser te worden, zei ze dat je vooral voor jezelf moet uitmaken wat je dan precies wil doen.
Wil je op grote podia optreden? Besteed dan genoeg aandacht aan je choreografie en het gebruik van de ruimte.
Zie je jezelf vooral optreden in restaurants en kleinere plaatsen – oefen dan eerder op techniek.
Droom je ervan om internationaal lessen te geven? Dan moet je de bewegingen echt gaan analyseren.
Zo eenduidig was haar uitleg niet, maar zo heb ik het onthouden.
Ik leg me dezelfde denkoefening op, als auteur en illustrator. In plaats van gewoon te denken: Wat wil ik maken: kinderboeken, romans, poëziebundels.
Ik probeer me eerder vragen te stellen als:
Wil ik vooral van huis uit schrijven / illustreren?
Zou ik meer podiumoptredens willen doen?
Tentoonstellen? Les geven?
Het is verleidelijk om te antwoorden: Gewoon, van alles een beetje. Maar bewust kiezen leidt eerder naar de juiste richting.
