Waren wij ratten op een schip
door overvloed verlaten
Wij samen
maar wel ver van huis
Geen deur maar
ook geen vaste grond
Een zee van plagen
onder ons
nam zelfs ons roeien mee
Een wind vol drank die dubbel zag
scheurde het zeil in twee
Hielden ons vast aan elk van ons
Alsof we één rat konden zijn
Dat was de kapitein
Verlieten wij zinkende boot
maar werden zo wel groot
Hoe meer ik er mee bezig ben, hoe meer ik gefascineerd geraak door druktechnieken.
Het maakt remmen los doordat je zoveel kan drukken als je wilt. En iedere keer ben je meteen van dat afstompende witte blad af.
Droge naald is mijn favoriete druktechniek. Maar die combineer ik graag met monotype, stempeltechnieken of gewoon aquarel.
Omdat inspiratie en ideeën alleen maar bloeien als ze gedeeld worden, maakte ik een soort instructievideo over hoe je zo’n droge naald zelf thuis kan maken.
Ik hoop dat het je inspireert!
Gisteren las ik een interview met Jesse Paris Smith, dochter van Patti Smith.
Eén van haar verhalen intrigeerde me heel erg. Ze vertelde dat haar moeder bevriend was met Nico (van The Velvet Underground). Op een dag verkocht Nico haar harmonium om aan heroïne te geraken, maar daar had ze meteen spijt van. Patti Smith kocht het toen voor haar terug.
Ik kon het me een beetje voorstellen, hoe Nico zou klinken, begeleid door een harmonium. Daarom keek ik of ik er op Youtube materiaal over zou vinden. Gelukkig wel. Nico klonk schitterend, met haar harmonium. Het prachtige aan zingen met een harmonium, is dat je wel voluit moet zingen. Doe je dat niet, dan raak je niet boven dat sterke, melancholische geluid uit.
Een harmonium is een soort luchtorgel. Zelf zing ik soms begeleid door mijn orgeltje. Maar ik beperk me meestal tot het refrein, omdat ik niet de stem van Nico heb. Toch wou ik dat ook graag doen, zo’n heel lied lang alles geven.
Ik moest het lied een beetje aanpassen, en speelde enkel de akkoorden op het orgeltje. Achteraf mixte ik er een klein beetje piano door. Maar ik probeerde om het lied wel ruw te houden.
Het filmpje erbij maakte ik met beelden uit onze boswandeling van vanmiddag:
Vorige week speelde ik wat vingeroefeningen op de piano. Meer dan oefeningen waren het niet, maar ik dacht dat ze misschien niet slecht zouden klinken in een filmpje. Daarom maakte ik een opname.
Gisterenavond schreef ik een gedicht.
Vanmorgen schetste ik daar een beeld bij.
Ineens voelde ik een link tussen de muziek, het beeld en het gedicht. Ik had een kader. Dat kader vulde ik op met inspiratie die ik had opgedaan tijdens het geven van workshops voor Artforum deze week.
De som van de delen werd dit filmpje:
Het drinken van koffie
met handen die beven
er is ook wel honger maar
niet om te geven
De avond valt zeker
als muggen die plagen
verlangen dat opsteekt
vermorzeld door vragen
Dan stilte die nacht is
er vingers op legt
Je toont wat je voelt maar
toch beter niet zegt
De illustratie vind je terug in het winkeltje.
Het spijt me
niet te zijn
wat vriendinnen vaak worden
Dat praten
Dat plannen
Dat koppeltjes spreken
Maar geef me een lied en ik dans
Of geef me de kans
en ik drink te veel wijn
En voel ik me eenzaam
(en ik voel me soms eenzaam)
dan vlucht ik in gangen
ver weg in mijn buik
Dan zoek ik het licht
in de donkerste nacht
Vind er steeds wel een deurtje
waar jij op me wacht
Verzin me een land
waar we zon zien in regen
Waar we altijd oprecht zijn
ook als we het niet menen
Reis dan met me naar daar
waar verveling verfijnt
Wij gericht zijn op leven
Ook al is het een eind
Regen met me
Hou mijn hand vast
als ik me laat vallen en
val met mij mee
Wij samen: de zee
vol vissen die paren
Zijn wij niet de aarde
maar tellen toch mee
Dan, samen verdampen
Weg gaan zonder tranen
Niet vragen waarom
een plasje
een dakgoot
riolen met ratten
zo weer naar de zee
Regen met me mee