Met een frisse plons kwamen ze aan, mijn exemplaren van “De mooiste dag”. Maar zelf was ik aan zee om workshops te geven. Om samen met kinderen te bouwen aan echte mooie dagen.
Meer info over het boek vind je hier.
Als je graag een exemplaar ontvangt, laat het gewoon weten! Ik maak er graag een bijzonder pakje van.
Weer een nieuw boekje!
Bij Brassens hou ik van de manier waarop hij bijna pratend zingt. Renaud waardeer ik om de oprechtheid die uit zijn stem klinkt. Amanda Palmer bewonder ik om haar feminisme en de vreemde mix van no nonsense en toverpoeder.
Bij Keaton Hensen is het dat bezwerende. Datgene dat maakt dat ik twee dagen kapot kan zijn van één van zijn liedjes. Ook wanneer het eigenlijk ver van me af staat. Mijn hart werd al heel lang niet meer gebroken. Toch voel ik die krak en dan het scheuren in het nummer Party song, dat me al enkele dagen onder de duim drukt.
Vandaag maakte ik een opname van mijn eigen versie. En ik maakte er een filmpje bij. Over een pop die verliefd werd op een robot. En over die andere pop, met het hart aan flarden.
Omdat ik niet kan groeien
een huis is me te klein
vlucht mijn grote verbeelding
naar daar waar monsters zijn
In buizen gangen kieren
ik krimp zoveel ik kan
beleef mijn grootste angsten
en word daar sterker van
Ze kunnen me niets doen
geen onrecht en geen pijn
Ik hou zoveel van monsters
omdat ze er niet zijn
Vanmiddag zag ik een meisje van pakweg 13 jaar. Een meisje dat het zeker zal redden, maar dat zich nog niet goed in haar vel voelde. Ze stond naast een groep andere meisjes en deed me een klein liedje schrijven. Ik tekende haar ook.
Mogelijks is iedereen soms wel zo’n meisje – anders ik wel.
Soms vult leegte zich op
met een bozige vis
die zich een weg uit je vreet
omdat hij te lang al
misnoegde gevangene is
Zwemt uit over je hoofd
overschaduwt je zijn
verbergt zo de zon en
benadrukt de pijn
Als de wereld vergrijst
niet rond is maar vis
kijk dan goed of er toch niet
iets anders nog is
als een klein purper visje
dat je volgt om zijn kleur
Dat je dapper de weg wijst
naar een zonnige deur
Vandaag stuurde André Oyen me deze zeer fijn recensie van het boek Ninja.
Een boek geschreven door Tine Hertmans en door mij geïllustreerd.
http://ansiel.cinebelblogs.be/archive/2016/07/03/ninja-tine-hertmans-sandrine-lambert-55525.html
Spinnen vang ik met de blote hand.
Met muizen zou ik dat ook doen, als ze zich een beetje lieten doen.
Ik heb geen schrik om mijn haar zelf te knippen. Ik durf, op mijn respectabele leeftijd, blootbuiks dansen voor een publiek. Ik zing graag voor mensen.
Toch ben ik een bangerik. Het zijn van die rare angsten.
Voor een kamer zonder raam, een deur die te dicht is. Een overvolle bus. Geroezemoes dat de vorm van een fietspomp aanneemt en mijn hoofd vol blaast. Tot het ontploft.
Daarover gaat dit ochtendlijk liedje.