Gisterenavond ontdekte ik een keimooi liedje van Keaton Henson. Ik nam me voor om er niets mee te doen, alleen maar luisteren. Maar toen ik er duizend keer naar geluisterd had deed ik er toch iets mee.

Share and Enjoy

Jij lijkt niet op een prins
Geen ogen als koralen
Ben je maar mensje
net als ik
met ongesteldheid en met kwalen

Zou ik je willen onderscheiden
om je frisuur
je huid van sneeuw
zo ook je krachten graag aanbidden
Jij stoere tijger
Jij mijn leeuw

Krijg ik het niet over mijn lippen
Kijk me toch aan
Voel geen verdriet
Kijk je naar mij dan zie je ook:

Zo mooi zijn mensen
meestal niet.

Voel geen verdriet
kijk me maar aan
Ik met mijn krassen
grijzend haar

Zijn we maar doodgewone mensen
Staan we zo wel dicht
bij elkaar

Share and Enjoy

Vandaag is niet
zomaar vandaag
Het is als over twintig jaar
of dertig
misschien zelfs nog meer
Ik weet nog niet wanneer

Die dag ben ik samen met jou
Ben jij zo mooi
en ik je vrouw
Wij pootjesbaden in de Nijl
Zoen jij
mijn hals en rug
terwijl

De dag duurt lang
als elk groot feest
met dansen en met duiken
En wie daar niet zo veel van houdt
rustig een boekje leest

Dit was niet zomaar
maar een dagje
Het was de mooiste van mijn leven
Een dag om
nog
nog
nog
nog
en nog eens van te dromen
Gelukkig is hij niet voorbij
die dag, die moet nog komen

Share and Enjoy

Vandaag ontving ik de drukproef van een boek waar ik echt helemaal achter sta.
Want als er iets is waar ik me als kind aan op kon trekken dan is het wel aan schilderen.
Ik ontdekte het toen ik twaalf was. Gewoon, door een boek in de bibliotheek waarin stap voor stap uitgelegd stond hoe je schilderijen kon opbouwen. Op die leeftijd was ik heel erg op zoek naar mezelf. Ik wist niet wie ik moest zijn. ‘Als ik elke dag schilder,’ zo dacht ik, ‘dan ben ik een kunstenaar.’ Ik denk dat er sinds die dag heel weinig dagen zijn geweest waarop ik niet geschilderd heb. Het houdt me overeind.
Ik hoop oprecht dat ook mijn boekje er kan zijn voor kinderen die daar nood aan hebben.

Share and Enjoy

Share and Enjoy

Deze week had ik het voorrecht om workshops te geven in een verzorgingstehuis. Gisteren, na de workshop sprak ik met een vrouw van 102 jaar. Ze had de mooiste ogen van de wereld.

Wat worden ogen dieper
als kassen
vijvers zijn
waarin twee vissen me vertellen
dat tijd
iets net als water is
En leven lijkt op zwemmen
al doet het soms
ook pijn

Vandaag kwam ik in contact met ouderen in een verdere fase van dementie.
Voor mij is dat nieuw, maar ik ben blij dat ik mocht kennismaken met deze sterke mensen.

Hamster
ik mijn herinneringen
als olifanten in mijn hoofd
Soms gaat het daarvan hangen
komt er niets meer naar boven
Mijn nu
Mijn eigen woorden
lopen erin verloren

Share and Enjoy

De zon die laag staat raakt een snaar.
Herinner me nu iets dat toen bijna beschamend was maar dat ik nu als warm ervaar.
Ik sta voor de linnenkast en ben zoiets als 17 jaar.
Onderaan: het maandverband. Daarboven pyjama’s van mijn broer, nachtkleedjes van mij.
Dan, een legger met daarop twee witte stapels van mama. Onderbroeken bijna zo groot als onderlijfjes. Wit en in mals katoen. Zo groot was mama gewoon, en verder hield ze van comfort.

Waarom iemand iets zou dragen dat knelt, kon ze niet begrijpen
Ze begreep lange tijd niet dat mensen geld kunnen geven aan een koffie op een terras, terwijl het thuis veel minder duur is en hetzelfde smaakt.
Ze begreep niet waarom anderen wijn dronken op een feest, terwijl je er zo’n raar gevoel van in je hoofd krijgt.

Dat mensen soms diep kunnen vallen begreep ze dan weer wel. En dat je er dan moet zijn met armen om te vangen.
Dat de kat liever in de kattenbak ging dan in de tuin. Omdat een kat nu eenmaal een kat is. En een kip een kip.
Dat ook kippen kunnen luisteren, als je langzaam met ze praat. Alles nog een keer herhaalt.
En dat je je dochter, starend voor de linnenkast, best met rust laat. Omdat ze zo herinneringen spaart, voor later.

Share and Enjoy

De wereld die zo groter was
Zo groter als ons hele huis,
de hele tuin,
de kleuterklas

Mijn kamer vol met spoken was
die ik wel kon verslaan
door zaklamp aan
naar bed te gaan

Mijn bord een burcht
met slotgracht was
En ik de enige in de klas
met op mijn bril
een ooglap aan

Daarna wordt alles kleiner
Het leven nog
een weg
te gaan
dat is wat
minder fijner

Share and Enjoy

‘Het is makkelijk om te zeggen dat iets mooi is. Maar probeer te verwoorden waarom je het mooi vindt. Als je daar de vinger op kan leggen wordt het voor jezelf ook bruikbaar.’ Althans, dat verkondig ik tijdens mijn schrijfcursussen. En ik geloof daar ook in. Al weet ik wel dat dat niet zomaar wil zeggen dat het je zal lukken om al die mooie dingen zelf te doen.

Ik luister naar George Brassens tijdens het schilderen. De muziek vraagt mijn volledige aandacht. Ik ga zitten en luister. Wat mooi, kan ik alleen maar denken.
‘Wat vind je mooi?’ vraagt de schrijfjuf in mij.
Ik neem pen en papier om de delen op te schrijven die ik mooi vind. Ongeveer de volledige tekst.

Brassens zingt strak, ritmisch. Hij lispelt een beetje. Ik hou ervan als zangers zingen zoals ze spreken. Zonder opsmuk. Een lied als een boodschap, een brief. Een brief in een leesbaar, herkenbaar handschrift. Niet in kleurtjes geschreven, zonder stickers of tekeningetjes.

Was het zachter, ik zou het teder noemen.
Was het minder ingehouden, dan noemde ik het passioneel.
Was het minder toegankelijk, dan was het intelligent.
Nu jaag ik de schrijfjuf weg en ik hou het bij mooi.

Share and Enjoy

Terug kon ze niet meer
Het leven stond daar
recht voor haar
met ogen vol van regenbogen
Wilde haar doen geloven
in reizen, zon en palmbomen
in zonder zorgen aan het strand

Zag zij, zelfs met één enkel oog een
gekwetste vogel in zijn hand
En strand zal er wel zijn ja
met zand en schelpen vol
zand dat alleen maar jeukt
als ondergoed van wol

Nu was het al te laat
veel zou het nog gaan tranen
Hoeveel moet men ook sproeien
om niet meer dan een enkele keer
een bloem te laten groeien

Keek ze het aan en wachtte
tot alles echt begon
Die regenboog, zo dacht ze
is zon door vlagen regen

Ik richt me naar de zon

Share and Enjoy