Toen ik me vanmorgen voornam om mijn hoofd voor de gek te houden (zie bericht hier onder), nam ik me ook voor om minstens één dag lang alleen maar naar vrolijke muziek te luisteren, en alleen maar vrolijke liedjes te spelen. Ça ne fait pas grand chose, mais ça fait toujours bien.

Share and Enjoy

Het was druk, de laatste weken. En het wordt ook weer druk.
Maar de paasvakantie is eigenlijk best rustig.
Na afgelopen verwarrende week, was ik even gaan opzien tegen de rust die eraan komt.
Een rusteloos hoofd komt niet tot rust wanneer de werkdruk vermindert.
Het blijft tollen, doorheen je lichaam. Tot aan je voeten, en er dwars door.
Tot het zich in de bodem onder je voeten graaft en er de grond voor je wegneemt.

Daarom nam ik me vanmorgen voor om dat hoofd voor de gek te houden. Door drukte te ensceneren. Gewoon keihard aan een boek werken, alsof het af moet.
Ik heb aan een boek gewerkt. Een boek voor volwassenen. Over deze olifant. En ik geloof dat het af moet (voor ik ga denken dat een boek voor volwassenen met illustraties voor kinderen een dwaas idee is).

Share and Enjoy

“Sandrine Lambert heeft in alle eenvoud iets heel moois en kostbaars gemaakt dat de kleine lezers of luisteraars van nu hun hele verdere leven kunnen gebruiken, want op deze boodschap staat geen vervaldatum.” Zeker nu doet deze fijne recensie me veel deugd. Bedankt André Oyen http://ansiel.cinebelblogs.be/archive/2016/03/27/1-2-3-piano-sandrine-lambert-55394.html

Share and Enjoy

Enkele dagen geleden ontdekte ik de muziek van Soko. Voor iemand die niet naar de radio luistert is dat niet zo raar. Ik ontdekte haar als achtergrondmuziekje in een Youtube-video over hoe je je haar moet blonderen (omdat ik mijn haar wil blonderen).
Ik vond haar cool omdat haar Engels nog beroerder is dan het mijne. En omdat haar teksten met haken en ogen aan elkaar hangen en toch raken.

Gisteren ontdekte ik het liedje “For Marlon”, het zweefde een hele dag door mijn hoofd. Ik vond het een troostend lied. Al is dat ook een beetje vreemd. Eigenlijk gaat het lied over iemand met een drugsverslaving. Maar dat hoorde ik er niet eens in. De zin “I will be there for you” bleef zingen. Niet meer dan een verlangen om er te zijn voor anderen nu. (En het doet deugd te voelen dat anderen er ook zijn voor mij.)

’s Avonds wou ik graag zelf iets doen met dat lied. Het is een gitaarliedje, maar omdat ik geen gitaar speel paste ik daar een mouw aan.
Ik film alleen mijn orgeltje omdat ik keihard op mijn blad de tekst aflees en dat is geen zicht.
Maar ik deel het graag omdat muziek troost, en omdat we er in ieder geval voor elkaar kunnen zijn.

Share and Enjoy

Eerst was er geen woord.
De behoefte om alleen naar een computerscherm te kijken.
Wachten tot het zou overgaan.
Maar als je wacht gebeurt er niets.
En eigenlijk wou ik ook dat er niets zou gebeuren. Dat er nooit nog iets zou gebeuren.
Zo blijft ook die steen wel liggen. Op onze borst.

Ik speelde wat muziek. Zocht naar een melodie die het gevoel kon aanraken.
Gebrek aan techniek maakt dat ik weinig nuances kan leggen.
Wat ik nu met techniek ook niet zou kunnen.
Daarna kwamen er beelden bij de muziek. Eén beeld had ik al. Twee andere maakte ik bij. Moeilijker wil ik het niet maken.
Het is niet alsof dit me inspireert. Het is een zoeken naar iets dat toch een beetje klopt

Ondertussen lopen we weer.
Op straat groeten mensen meer. De winkeldame neemt twee maal afscheid, en ik kijk nog eens om.
We moeten dubbel ons best doen, maar dat doen we ook.

Share and Enjoy

Terwijl we
stollen om dat grote
blijft al het andere
gewoon verder bestaan

iemand die plots ziek wordt
de kat die niet naar huis komt
een onverwachte rekening
ons afval in de oceaan

Zo drijven we een zinkend schip
maar mensen kunnen drijven
door niet wild te gaan spartelen
door kalm
door mens
te blijven

En drijven we weer boven
(door 15 procent vet
zelfs 25 bij de vrouwen)
dan blijven we best mensen
om weer iets op te bouwen

Share and Enjoy

Vandaag zijn er geen woorden
het is ook niet alsof muziek veel helpt
Morgen zoeken we verder
Samen

Share and Enjoy

We dansen in kroegen
op plaatsen in straten
Vieren we het leven of
dansen wat droef is
weer uit onze benen
Of we proberen

Daar zingend op straat
zat zonder gitaar
In het lied klinkt
een schreeuwen
dat glashelder vertelt
dat het nu niet meer gaat

Tekent zachtjes haar ogen
het rake van woorden
Met rood en nog roder
wat warmte weggeven

We nemen een potlood
onderstrepen wat blij is
En al wat dan meer is
zit maar tussen de regels,
zien we dan gewoon
als een deel van het leven

Of we proberen

Share and Enjoy

Share and Enjoy

Echt waar. Ik was gewoon op weg naar de Hema.
Ik stapte flink door. Ik hou ervan iedereen in te halen als ik door de stad loop. Het geeft me het gevoel te vliegen. Alsof de drukte van een stad dan geen vat op me heeft.
Vliegensvlug liep ik voorbij de kringloopwinkel, en ik had me voorgenomen om er deze keer niet binnen te gaan. Al vind ik er altijd dingen die ik net nodig had: De gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren voor maar 50 cent (zo’n boek dat het leven aanneembaar maakt), een jas zoals de jas die ik al had maar dan een beetje nieuwer, schoenen die misschien wel iets te klein zijn maar die ik toch zal dragen omdat ze zo mooi zijn,…
Maar omdat ik niet binnen wou gaan, liep ik flink door.
En omdat ik flink doorliep, moest ik heel snel terug lopen toen ik dat orgeltje in de etalage zag staan. In mijn volle bewustzijn was ik er niet naar op zoek, maar diep in mezelf natuurlijk wel. Het bleek volledige te werken en kostte maar 38 euro. Ik kocht het, sleurde het naar de bushalte en negeerde de afkeurende blikken in de overvolle bus.

Het lijkt een beetje op een bureautje – ideaal voor een schrijfster.
Het klinkt zwaar, droevig – spookachtig.
Het contrasteert mooi met de klank van een speelgoedpiano.
Kortom, ik ben er blij mee.

Het doet me denken aan de sfeer van het luisterboek ‘Cinema Der Mandarin’ dat ik enkele jaren geleden schreef. Een verhaal over een fictieve bioscoop aan de Leuvense Vaart.
Katrien Bos (www.katrienbos.be) schreef hier toen de passende muziek bij.

Share and Enjoy