Het is maar wind
die me doet tranen
nu ik kijk naar de zee
En ik zou lachen als ik moed had
En ik zou dansen als een vis
Alleen maar drinken
als ik dorst had
Ik hou van drinken aan de kade
Ik hou van alles in dit leven
Alles dat drinkbaar is

De golven praten
zonder later – vertellen
steeds weer
dat verhaal: gelukkig zijn
om hier te leven
en ik geloof het allemaal
als ik hier sta

Wanneer de stem van zee en water
mijn trouwe twijfels overstemt
En ik geloof
En ik beaam
En ik vergeet
de tere pijn
dat er nooit echt een fase is
van helemaal
gelukkig zijn

Share and Enjoy

Onbeduidend
klein muziekje
schamele handvol
noten op een rij
wat maanlicht
in een nacht vol angst
Niet veel maar
wel van mij

Share and Enjoy

Om de zon te zingen:

sluit je ogen
allebei
leg je handen op je buik
op je borst

Zing dan wat je zingen kan
hoog en laag
juist en vals
helemaal en ongeveer

Voor wie de zon zingen kan
schijnt die net wat meer

Share and Enjoy

Kinderliedjes schrijven, schilderen, piano spelen, een roman, kinderboekillustraties, een workshop poëzie aan anderstaligen, een open atelier met kinderen van de lagere school,… het lijken totaal verschillende dingen. Toch zie ik overal verbanden. En af en toe steekt er een behoefte de kop op om juist met zo’n link iets te doen.

Daarom wou ik graag een boek maken over piano’s. Het werd een prentenboek voor kleuters, dat ik schreef en illustreerde. Het gaat over een olifant die piano wil spelen. Over omgaan met je eigen grenzen.
Enkele dagen geleden ontving ik de proefdruk. Voor mij ziet het er perfect uit. Het is een zusje van “Mensen staan als kleine huizen”. Een gelijkaardig boek, maar dan voor kinderen.
Broer en zus, gelijkaardig en toch verschillend.

Omdat piano’s magisch zijn voor kinderen. Omdat ik ik ondertussen verschillende piano’s heb die meekunnen naar workshops. En om nog maar eens een verband te leggen, zal ik een workshop uitwerken rond het boek. Een talige workshop, met muziek en illustratie. Soms past de puzzel gewoon. (Soms kan je de puzzel gewoon doen passen.)

Share and Enjoy

Je lijkt een vloerkleed
op de grond
Mijn bukken raapt je op
want dweilen is voor later weer
Ik schik je op een stoel
doe licht aan en we praten weer

En hoe we samen wandelen
licht zien en lachen luid
Toch angst kruipt
waar niets lopen kan
Want licht gaat eens weer uit.

Ik ben het mens geworden gras
Jij maait me
harkt me op een hoop
Ik blijf niet liggen op de grond
Jij bent er – en ik hoop

En hoe we samen wandelen weer
de druppels zonnestralen zijn
Als duister enkel treurig is
omdat je hebt bedacht -
dat mensen zelf als
kaarslicht zijn

Share and Enjoy

Acryl op papier

Share and Enjoy

En waar al die uren op de piano toe leidden? Tot een nieuw kinderboek!

Share and Enjoy

Lezen we
naar een wereld
waar tederheid
mag stromen
boeken in buiken leven
we vrienden zijn
met dieren
ons warmen aan
de bomen

Share and Enjoy

Het is pas drie
ik ben weer wakker
mijn hoofd dwaalt
rond en zoekt
naar schatten

Ik ben een goudvis in een kom
het draaien geeft me rare dromen
meer water heb ik nodig en
zo’n schatkist van plastiek
waaruit veel luchtbelletjes
komen

Mijn hoofd dwaalt verder
naar je jas
kruipt zelfs in al je zakken
op zoek naar spannende geheimen
maar meer dan
zakdoek
sleutel
Stimorol
krijg ik niet
te pakken

Ik ben 6 jaar
wil Chocopops
voor het gratis cadeautje
misschien net wat ik nodig heb
ik kan alleen maar hopen

Een hoofd blijft zoeken
naar zoveel. Niets
waar een lichaam naar verlangt
Bewandel ik nog even
mijn pen op dit papier
Lees tussen regels
in een boek

vind ik wel veel
dat ik niet zie
Je vindt alleen
als je niet zoekt.

Share and Enjoy

Afgelopen week was, op z’n zachts gezegd, intensief. Het was er een van elke dag workshops met kleuters. In Merelbeke, Zemst, Zwijndrecht en Kraainem. En overal regende het even hard (behalve in Kraainem).
Ik doe dat graag. Het is geweldig om met kleuters rond boeken te werken. Maar toen een flinke verkoudheid me halverwege de week voetje lapte, was het toch even op de tanden bijten. Dan probeerde ik voorbeeld te nemen aan de kleuters, die met één nies een halve meter lange gele sliert uit hun neus sturen, die nog even laten bengelen, en daar dan keihard om lachen. O ja, eigenlijk kan een verkoudheid erg grappig zijn!

Gisterenavond voelde ik me, op z’n zachts gezegd, moe. Maar ook voldaan.
En het was met een blij gevoel dat ik vanochtend opstond. Ik at een kommetje havermout en bij elke hap voelde ik meer goesting om nieuwe dingen te maken. De week die eraan komt is peanuts, vergeleken met de vorige. Zoveel tijd om dingen te maken! Een idee om een nieuw boek te beginnen dringt zich op. Maar vandaag wil ik eerst schilderen. En piano spelen. Misschien nog eens een filmpje maken.
Een mensenleven is te kort voor een hoofd zo vol. Gelukkig haak ik ook gemakkelijk af. Dat zie ik niet als een nadeel, eerder als een manier van selecteren.
Ideeën die kort na het opstarten te ingewikkeld blijken berg ik weer op. Daarom maak ik alleen maar simpele dingen. Die dingen die ik er in één keer uit nies laat ik nog wat groeien door lachend voorover gebogen te blijven staan. Zoals de kinderen het me voordeden.

Share and Enjoy