Alles is wit
ik trek een lijn
ik voel de leegte
die moet zijn
Maar doe het weg
ik vul het op
met grote vegen
en ik stop
De geur van
kleuren in mijn neus
met rood en blauw
vul ik mijn kop
Ik word de vrouwen
op mijn doek
in grote vegen
en ik stop
Bekijk de wereld
door hun ogen
kijk naar mij
Een schouderklop
Mijn wereld is
even verdwenen
met grote vegen
en ik stop
Het is 31 december, even na de middag. En ineens komt bij mij de behoefte op om een stukje te schrijven om het jaar af te sluiten. Geen dichtvorm, geen beeld, geen geluid. Gewoon het zacht dichttrekken van een deur. Om die dan even later weer open te maken. Met veel lawaai.
Soms hebben we het idee dat het een nieuwe deur is die we openen, ieder jaar op 1 januari. Maar eigenlijk is het steeds dezelfde deur die we zachtjes sluiten en met een vuurpijl weer openslaan.
Daar is niets mis mee. Het biedt de mogelijkheid om terug te blikken en daarna onze wensen uit te drukken. Alleen doen we dat laatste wat te slordig. We wensen algemeen geluk zonder stil te staan bij wat ons dan gelukkig maakt.
Dat is bij mij niet anders. Maar eigenlijk word ik gelukkig van de dingen die ik al heb: een goede gezondheid, een fijn gezin, dingen maken, de klank van mijn piano, de geur van verf, de stilte tijdens het schrijven. En het gevoel van veiligheid, dat is iets waar ik me pas dit jaar bewust van ben geworden.
Na het afsluiten van 2015, wens ik me die dingen gewoon opnieuw toe. Dat, en een draaimolen met paarden die op en neer kunnen.
Aan wie dit leest wens ik hetzelfde toe: Ik wens je een jaar met de dingen die je echt gelukkig maken. (En een draaimolen, zodat 2016 een jaar vol draaimolens kan worden.)
Mensen waaien door de straten
auto’s razen door de stad
Alleen jij achter een wolk je
kijkt naar buiten, aait de kat
Kijkt naar mij, je ziet me staan je
voelt mijn twijfel in je hart
spreekt me toe dat ik moet gaan want
zonder lopen ook geen start
Stap de wegen die ik mooi vind
hoor je stem nog in mijn oor
Twijfel is mijn metgezel maar
stap voor stap zet ik wel door
Ik weet niet wat ik mag geloven
Is er leven na een lijf
Maar je gaf wat je kon geven
dat is wat toch in me blijft
Buiten wolkt het
meer dan vroeger
toen was het nog zonnig
en goed buitengaan
Zij voedden elkaar
zoals pelikanen
Nu vreten ze uit
hun leger bestaan
Binnen staat
de piano nog steeds
alleen maar een meubel
tussen tafel en kast
Het huis is een stal
dat gevuld is met stro
waar de schapen al kaal zijn
en een lam niet meer past
Zegt zij
en zegt hij:
‘Laat ons het vuur weer doen branden
de vlam is een glimlach, de vonk vrolijk zijn
Bij de haard boeken lezen
die altijd blijven wachten
als wij nalatig zijn
Laten we dan
buiten spelen
ook al wolkt het
ook al is het soms fris
We zoeken niet naar de zon
want we weten
dat die, soms achter wolken
er altijd toch is.’
Ook jij
bent niet ideaal
een prins maar ook
niet meer
Toch
de kans op een man komt
voor mij maar
één keer
Ja, ik wachtte op jou
en ineens stond je daar
wuifde van ver en lachte
trok je op aan mijn haar
Om de stilte te breken
vroeg je om een glas wijn
en hoorde ik je denken dat
zelfs lelijke meisjes
na een glas of na drie
altijd veel mooier zijn
Kijk, ik kan je niets schenken
hier is geen romantiek
geen wijn geen lekker eten
geen bed en geen muziek
Hier is alleen dat grote
verlangen dat verschroeit
daarbij een boze heks
die zich ermee bemoeit
Liefst zou ik je niet binden
je veel meer keuze geven
je weer vrij laten vliegen
je verder laten leven
Laat ik je daarom zakken
mijn haren
wortelpijn
mijn ogen
rood doorlopen
Noem dit nu geen verlaten
kom later bij me terug
al is het maar misschien
zodat ik weer kan hopen
Acryl en bister op canvas
Ik hou van woorden met dezelfde klinkers
Hij is dat kind
dat altijd roept
dat niet blijft zitten
dat met nieuwsgierige vingertoppen
het kindje naast hem onderzoekt
Maar met zo’n sprankel in zijn ogen
met spetters speeksel van plezier
met vlindervoeten vederlicht
met warme wang tegen mijn knie
met zoveel meer
dan een gedicht
Het voorjaar is alvast goed gevuld met nieuwe workshops voor nieuwe kleuters. Ik maak even gebruik van de stilte voor de storm om een aantal nieuwe poppen te maken (en deze piano mag ook mee naar de workshops).
Heb jij interesse in een workshop?
Neem gerust even contact met me op.
Of boek via Artforum: http://www.artforum.be/nl/kunstenaar/lambert
