Ze zijn er! Helemaal klaar om besnuffeld en begluurd te worden.
Wil je graag een gesigneerd exemplaartje? Geef een seintje (info@sandrinelambert.be), ik maak er graag een bijzonder pakje van.
(Het boek is ook te koop via de Leeswinkel: http://www.deleeswinkel.be/mensen-staan-als-kleine-huizen.html, nog heel even op de boekenbeurs, en te bestellen in de boekenwinkel)
PS: “Mensen staan als kleine huizen” is mijn jongste dichtbundel
De oude vrouw zit bij het raam
straks trekt ze weer haar jas aan
die oude lang en grijs
die haar altijd onzichtbaar maakt
alsof ze nu alvast
niet meer echt zou bestaan
Dan kijkt ze bij de buren
Hij zet de vuilniszak op straat en
zij opent een blik
Whiskas met tonijn
zich snijdend aan het dekseltje
neemt ze een houten lepel
en kwakt wat op een bord
tomatenrood plastic
De oude vrouw zegt niets
ze staat daar en ze kijkt
naar binnen in de keuken
De man gaat naar de koelkast
hij neemt een blikje bier
hij neemt een blauwe pen
hij neemt het lottoformulier
elke week 10 euro, verder geen gezeik
je voelt er amper iets van
maar als je wint ben je wel rijk
De kat zit op haar schoot
klauwt ronkend aan haar buik
kijkt zij naar Forrest Gump
al voor de derde keer
maar huilen om het leven
kan zij al lang niet meer
De oude vrouw staat bij het raam
ze heeft geen jas meer aan
maar draagt ze hem of niet
nooit iemand die haar ziet.
De ontdekking van een oude piano in één van de lokalen van het gebouw waar ik afgelopen drie dagen workshop gaf, leidde tot een klein feestje (oude piano’s kunnen wel eens wat ontstemd zijn, maar dat belet ze niet om te feesten, daarin lijken ze op mensen).
Jos Bielen maakte van mijn monsterlijke liedjesteksten monsterlijke liedjes!
(Uitgegeven door Uitgeverij Averbode)
