in de warmte van de kamer
bij mijn koffie bij mijn geur
schilder ik de uren batig
in voor mij de juiste kleur

ver weg van de boze wereld
van de krant die weer verraadt
een omhooggevallen kerstster
die alles weet en te veel praat

ver weg van de luide feestjes
met veel eten en veel wijn
die uitbundig camoufleren
dat ook zij soms droevig zijn

weg van nagemaakte charmes
zoeken naar meer menselijkheid
achter veiligheid van maskers
die vergroeid zijn door de tijd

voel ik me rups en ommanteld
zijdezacht cocon als huid
maar ik blijf niet ingekapseld
kom er graag als vlinder uit

Share and Enjoy

Deze heerlijke tiendelige reeks van het beeldend atelier in Oud-Heverlee werd vandaag afgesloten met een kleurrijke tentoonstelling. In januari begint er een nieuwe reeks (voor kinderen van de lagere school), aansluiten kan nog: http://www.oud-heverlee.be/Index.aspx?SGREF=3100&CREF=24058

Share and Enjoy

Ik vond het bijzonder leuk om dit verhaal uit het Frans te vertalen en te bewerken, en het was al even leuk om vandaag het fraaie eindresultaat in de brievenbus te krijgen.

Share and Enjoy

Het grote voordeel van een ukelele is dat het bijna in je binnenzak past.
Een piano heeft dat voordeel niet. Maar ik vond wel een model dat me op de trein gezelschap kan houden. Opgelet, want we komen naar je toe!

Share and Enjoy

Hier zit ik
om een blad papier
te vullen
vol van tederheid

Geen mens dat er op past
dit blad is veel te klein
om mensen op te vangen
een mens is groot en zwaar
van 60 % water
wat hersens bloed en pijn

Ik wil geen voeten op mijn blad
ik zoek naar tederheid
ik zoek naar vingertoppen maar
die zijn de mensen kwijt
die zijn gegroeid in vuisten
Wij krijgen nieuwe handen
met vingers die verdwijnen
zoals de wijsheidstanden

Ik vang de lach op van een kind
een man en van een vrouw
Leg nu de monden op mijn blad
maar kleef ze nog niet vast
Eerst laat ik ze wat praten
dat klinkt best teder
en het past

En valt er eens een harder woord
dan kan ik het nog schrappen
want schrijven dat is schrappen
Mijn blad is nu gevuld
vol tederheid en grappen

De monden gaan nu weer terug
hun ogen lezen lachen
en vingers strelen
zie je dat
Zo past een mens wel op een blad

Share and Enjoy

Vandaag was er een mail uit Singapore. Zachte woorden, gewoon om te steunen.
Op straat was het koud, iedereen liep in zijn bloot vel of stond zo aan de voorruit van zijn wagen te krabben. Toch werd er gegroet, kwetsbaar maar vriendelijk.
De warme kleur van het winterzonnetje deed me verlangen naar mooie dingen. Naar kunst.

Soms probeert kunst om ijzersterk te zijn, eerst goed doordacht, daarna gladgeschaafd.
Het dwingt respect af, en soms bewonder ik het ook. Maar vandaag was dat niet het soort kunst waar ik nood aan had. Ik herlas de mail uit Singapore als een gedicht.

Soms schrijf ik gedichten, probeer dan om woorden te selecteren, ritme te versterken. Vandaag had ik geen behoefte aan selecteren of versterken. Ik zocht naar meer kwetsbare kunst. Een e-mail bericht, een film over iemand die ijs van zijn voorruit krabt, het beeld van een groet, van een glimlach.

En een liedje van Brel, omdat dat gewoon altijd mooi is.

Share and Enjoy

We hadden nog korsten
en roodsel en pleisters
een wrat op een vinger
en puisten
op neus en op kin en
knap waren we niet
Maar dat deerde ons niet.

Share and Enjoy

Kom dichterbij, sluit je ogen, ik lees je een gedicht voor.

Uit “Mensen staan als kleine huizen”

Share and Enjoy

Nooit gedacht dat ik me zou laten inspireren door Taylor Swift (maar ook ik ga in deze verwarrende tijden op zoek naar sprookjes en simpele dingen).

Ik ga naar huis en jij blijft na
Je kijkt dwars door me heen
alsof ik niet besta

Je kauwt op kauwgom
zoete munt
in plaats van tanden poetsen
Je spuit veel liever deo
dan je op tijd te douchen
Je moeder smeert
een brooddoos vol
maar jij gooit alles weg
om frieten te gaan kopen

Je bent misschien meer paard
dan prins toch
blijf ik op je hopen

Share and Enjoy

Het was een vrije dag vandaag, ik schreef een liedje:

De man met de bolhoed
van vrijheid en blijheid
De man met de bolhoed
de man lacht altijd

Meteen na het opstaan
poetst hij gauw zijn lach
en scheert hij zijn kaken
polijst hij zijn dag
Hij groet naar de mensen
schudt handen, slaat praatjes
Hij is met eenieder
meteen beste maatjes

En daar op kantoor
als hij zit te typen
dan fluit hij een liedje
met getuite lippen
Hij neemt al het werk aan
en lost alles op
Doet dat zonder morren
met één druk op de knop

In een klein cafétje
zit ze op hem te wachten
ze wacht op zijn bolhoed
ze wacht op zijn lachen
En hij? Hij vergat haar
in zijn zonneschijn
Hij had het heel druk
met heel aardig te zijn

Nu wacht ze niet meer
ze vond wel een andere
Dat deed toen de man
ontzettend veranderen
Geen groet van zijn hand
Geen lach van zijn lippen
En geen aardig woordje
kon hem nog ontglippen

De man met de bolhoed
met veel hartezeer
De man met de bolhoed
De man lacht niet meer

Share and Enjoy