Ik was de stoelen op tafel aan het zetten om te kunnen stofzuigen. Mama deed de afwas.
Toen alle zes de stoelen op tafel stonden liep ik vrolijk de keuken in. Mama huilde.
Bezorgd vroeg ik wat er scheelde.
‘Niets,’ zei ze. ‘Maar ik vind dat zo’n mooi liedje.’
Dat liedje, dat was Walsen voor dromers, van Emballage Kado (http://home.scarlet.be/~gaijmarc/emballagekado.htm)

Vandaag probeerde ik het liedje op piano te spelen. Spelend zie ik het beeld van mama, met haar handen in het afwaswater.

De versie van Emballage Kado is veel warmer dan de mijne. Willy Dessers vertaalde het lied dat oorspronkelijk van Richard Thompson is, en zingt het ook.
(Ook Folkgroep Clochard heeft er een mooie versie van: http://www.clochard.be)

Share and Enjoy

Acryl op hardboard

Share and Enjoy

schrijf een gedicht
in de vorm van een zeppelin
schilder drie jaar lang
met veel donkerblauw
zing vuile liedjes
of speel op een blokfluit
speel naakt in een film
ook al ben je geen vrouw

dans met je buik
maar ook met je hersenen
maak iets abstracts
met een grote brok klei
slaat het niet aan
vindt men het belachelijk
zet er dan snel
een plaatje met mosselpot bij

of wat nog beter is:
doe vooral je goesting
laat groeien wat groeit
stop als het niet klopt
maak het onmisbaar
voor jou
(da’s belangrijk)
word (in je dromen)
al wie je zo graag
worden zou

Share and Enjoy

Hier zitten we te praten
en je houdt me in de gaten
en ik weet maar al te goed
dat je je schaamt om mij

Je schaamt je om mijn kleren
om mijn hoed met grote veren
om mijn jas met rode strepen
maar je praat met mij

Je zegt dat ik moet leren
om mezelf te accepteren
zonder afwijken dus keren
is het plan voor mij

Ik zeg dat jij moet leren
om mij maar te accepteren
want ook al die mooie veren
zijn een deel van mij

Ik ga niet zitten schreeuwen
want dan ben je weer verlegen
dus hier zitten we weer samen
gewoon zij aan zij

Als jij kan ik niet leven
maar we kunnen wel wat delen
want ik mag je wel o ja
en jij mag mij

We zijn gestopt met praten
lopen dansend door de straten
hebben schaamte daar gelaten
en dat maakt me blij

Share and Enjoy

Share and Enjoy

Het is warm in Leuven, de koelte is op. Mensen ontvluchten de hitte in hun huizen en wonen samen in zwembaden en bioscopen. In de koelafdeling van de Colruyt. Al vier dagen lang.
Op dag 5 is het eten in de Colruyt haast op. Rekken worden naar de koelafdeling verschoven en gebruikt als stapelbedden.
Het eten is op, maar er is nog wijn. Niemand had er een idee van hoeveel wijn er wel is in die winkel. Maar de huidige toestand laat weinig aan de verbeelding over.
Kinderen worden naar zwembaden en bioscopen gebracht. Volwassenen zoeken koelte in de Colruyt, maar vinden warmte bij elkaar.
Een groot feest, alleen dat.

Share and Enjoy

Afgelopen week bekeek ik Leuven met andere ogen, want ik kreeg de fijne opdracht om een stadswandeling uit te werken.
Gisterenochtend vertrok ik om 7.00 uur om de route die ik op papier had uitgestippeld te ervaren. Een wandeling langs de Pieter Coutereelstraat, omdat we daar woonden toen ik klein was. Ineens zag ik me weer staan in onze tuin, een stadstuintje vol koterijen. Er was een soort hok met daarin lege vogelkooien. Allemaal rechthoeken, boven en naast elkaar.
Wij vlogen weg uit Leuven, maar ik kwam terug.
Ik zie de kooien weer voor me en bedenk dat ze een ideale plek zouden vormen om een mensenleven in te bewaren. Netjes geordend per periode. Veel meer geschikt dan een ladekast, omdat er nog ruimte overblijft om te fladderen.

Share and Enjoy