Als ik terugkijk op de afgelopen maanden, dan zie ik dat ik veel workshops gaf rond poëzie. Aan kleuters, kinderen van de lagere school, anderstaligen en NT2-docenten.
Hoewel ik alle workshops graag geef, vind ik die rond poëzie het meest zinvol. Nochtans wil ik poëzie allerminst op een piëdestal plaatsen, het is perfect mogelijk om te leven zonder. Het is alleen een manier om een stem te geven aan mensen die er nog geen gevonden hadden.
Niet iedereen kan zich met poëzie uitdrukken, voor sommigen blijft het gewoon bij een taalspel. Maar als ik het kan bereiken dat enkele mensen tot expressie komen door poëzie ben ik blij. Daar is poëzie voor gemaakt.

Share and Enjoy

Je schrijft, je illustreert, je hebt een passie – een missie bijna. Je wilt gelezen worden, mensen moeten zien wat je maakt. Maar daar lijkt niemand op te wachten… er zijn al zoveel boeken. In dit atelier richten we ons vooral op dat eerste deel: die passie voor boeken. En de mogelijkheden die er zijn om met je werk naar buiten te komen. We zetten alles eens op een rijtje: van bloggen, over uitgeven in eigen beheer of regulier, naar het opstellen van een persbericht. Want, natuurlijk draait het daar niet om, maar het versterkt je motivatie wel.

Share and Enjoy

De groep beweegt van links naar rechts, het is een klas die op de bus wacht. Ik sluit mijn ogen voor het gevaar. Waarom doen kinderen dat? Een blauwe arm trekt aan een grijze kap, een knie belandt tussen paarse billen.
Mijn zoon bewaart zijn kap in zijn jaszak, anders trekken ze die toch af. Waarom doen ze dat?
Vroeger was het niet anders. Ook ik deed mee, tegen beter weten in. Waarom deden we dat?
Nu is dat gedaan, niemand die nog aan me duwt of trekt. Misschien ben ik dat vriendelijke kwijt. Die openheid die zegt: Als jij duwt, dan duw ik gewoon terug, even goede vrienden. Misschien komt dat later terug. Dan kom ik je tegen, dan geef jij me een mot en ik mep stevig terug. Daarna drinken we vriendschappelijk pinten op café. Eigenlijk zou dat tof zijn… Zo’n cirkel zou het leven moeten zijn.

Share and Enjoy

Precies zeven jaar geleden stierf mama. Het maakt me niet droevig om aan haar te denken, wel integendeel. Aan de dag waarop ze vertrok denken, doet me natuurlijk wel wat. Ik probeerde er daarom iets mee te doen, op mijn manier.

lezen
wat we wisten
was dat loslaten
een herlezen van
de krant van
gisteren

we wisten wel
wat er zou komen
ons afscheid al
en nog
genomen maar

pas bij het knallen van
die deur een deur die galmt
zonder pardon
(hoewel je dat haatte:
claque pas la porte
c’est pas un camion)
toen viel
- toen viel
toen viel op ons
een klomp
een slomp
een brok
beton

het gaat weer hoger hoor
het blijft fijn denken aan jou
niet alleen onze mama ook
een pracht van een
vrouw

Share and Enjoy

Het gebeurt niet vaak dat ik een boek aai. Soms ruik ik eraan, ik strijk kreuken glad met harde hand of ik breek per ongeluk de rug. Maar dit boek heb ik geaaid. Het vroeg erom, al na één gedicht.

Ik sloeg het open op een willekeurige bladzijde en las.

En herfst en springtij, twee kompanen
in het zaaien van de onrust
die het wild op vluchtpoten verjaagt,
houden hun ongeduld met moeite
in bedwang.

Het dwong me tot aaien.
Men zegt dat je taal kan proeven. Dat is waar, maar moeilijker is het bepalen van de smaak. Woorden smaken niet als voedsel of drank.
Ik las het boek niet in één ruk uit, al ben ik soms wel gulzig. Het was happen. Even stoppen voor het kauwen, en dat dan voorzichtig en traag.

Het bewegen van een hand over een blad is een peulenschil. Synoniem voor dit heeft me geraakt.

Ik schrijf over de dichtbundel “Het taaie geheugen van water” van Christina Guirlande.

Share and Enjoy

Voor mij is de boekenbeurs dit jaar afgelopen. Het was wat het moest zijn. Twee dagen gevuld met interessante ontmoetingen:
Gesprekken met de uitgever en met andere auteurs, over koetjes en kalfjes en af en toe over de ezels die we zijn om voor het boekenvak te kiezen.
Lieve babbels met mensen die een oprechte belangstelling toonden voor onze boeken.
En dan nog de praktische vragen: Wie wil nog een Grimbergen?

Het waren best zotte dagen en na die dagen volgden zotte nachten. Van de rug naar de linker- en daarna naar de rechterzij, me afvragend wat ik eigenlijk verwacht van het schrijven, van het illustreren, of in het algemeen van het scheppend bezig zijn.
Uiteraard is zo’n nacht volkomen zinloos. Ik weet het niet.

Wat voor mij wel belangrijk is, is het tonen van mijn werk en uitgedaagd blijven om te groeien. Tijd vrijkopen ook, om ermee bezig te zijn. Het is jammer en weinig romantisch, maar altijd opnieuw komt er geld bij kijken.
Gelukkig hoeft dat nu ook weer niet altijd. Soms maak ik gewoon iets kleins als een soort cadeautje.

Dit bijvoorbeeld:

(In mijn webshop post ik af en toe zo’n boekje.)

Share and Enjoy