Ik hou van stomme films. Ze zijn zo herkenbaar…
Wel, dat zit zo: af en toe verhinderen mijn hersenen me om te luisteren. Om eigen bestwil.
Soms zit ik in de trein, op weg naar Brussel, in volle spits. Met een beetje geluk, ben ik er dan in geslaagd om me op een bank van drie personen tussen twee eerder corpulente passagiers te persen. (Iets dat ik vroeger niet deed uit schrik dat de plaats toch te klein zou blijken. Nu weet ik wel beter: liever stevig gefixeerd tussen twee schouders dan een half uur wiebelend rechtstaan.) Omdat mensen nooit hun mond kunnen houden, wordt er dan links van me een gesprek gevoerd, en rechts van me ook, evenals boven me. De eerste vijf minuten is dat een verwarrende ervaring, tot je hersenen erin slagen om orde te vinden. De mijne doen dat door het geluid gewoon te bezweren. Na een tijdje zie ik nog goed, maar dringt geen enkel gesprek nog tot me door.
Net als ik een stomme film. Zo stom zijn ze nog niet…
En nu een heel concrete link tussen mezelf en de stomme film: http://www.luisterboeken.nl/sandrine-lambert-cinema-der-mandarin.html
