We deden alles in dozen en verplaatsten het naar een huis dat nog op een lege doos leek.
Ik sluit mijn ogen en voel het weer, hoe ik tegen de muur ging staan, de koelte ervan voelde en door mijn knieën zakte tot ik op de grond zat. Dit wordt mijn huis, dacht ik. Het voelde vreemd, toen al. Ik was vijf jaar, droeg een bril en mijn haar was kort om er makkelijker eventuele luizen uit te kunnen kammen. We kwamen uit Leuven en ik voelde de opwinding die bij verhuizen hoorde.
Mijn blote benen kon ik niet op de koude tegels laten, ik trok beide knieën op en krabde aan de bloedkorsten die bij mij hoorden. Ik keek naar mijn grote broer en zus die meehielpen,en naar mijn kleine broer die in de weg liep. En ik dacht alleen na over hoe dit nog mijn huis zou worden.
Nu nog, word ik soms wakker met het gevoel in dat huis te liggen.
Ons huis, aan de Luikersteenweg in Vreren, dat blijft altijd een beetje mijn huis. Mijn doos met persoonlijke spullen.

Share and Enjoy

De zon die scheen was koud, niet meer dan een gelig vliesje voor kilo’s regenwolken.
Mensen stopten met plannen, ze zouden wel zien. Ze zouden genieten van iedere gram zon, maar niemand die zich nog illusies maakte.

Het glas waarachter ik me verschool was dik, van daaruit leken de vliesdunne lijnen op stralen van de zon. Ik probeerde er van te genieten, mezelf wijsmakend dat het lente was.
Voorbijgangers met tweed jassen keken bezorgd omhoog en weer naar de stoep. Van lente was nog geen sprake aan de andere kant van het glas. Daar niet. Ik streek mijn blote voeten over de stoffige grond, alsof het zand was. Ik at een boterham en was in het park. Door het raam plukte ik wat zon, ik keek er recht in, sloot mijn ogen en zag gele vlekken. Iets dat ik vroeger, in de lente, ook niet mocht doen.

Dat het zo simpel kon zijn. Het lukte om te genieten van iedere gram zon, maar zonder me illusies te maken. Ik maakte plannen om te schrijven: zoveel mogelijk. Het vliesje werd geler en de zon die scheen was warm.

Share and Enjoy

Soms ga ik op de rand van een bad met eerder geschreven verhalen zitten. Dan doop ik er alleen mijn voeten in, om mijn handen vrij en droog te houden. En als ik er dan met mijn tenen een verhaal uit pluk om het te lezen, realiseer ik me wel eens dat wat ik schrijf niet altijd erg duidelijk is. Daarom zal ik nu en dan iets posten dat ik al even geleden maakte, maar dan met een woordje uitleg bij.

Dit filmpje hoort bij het verhaal “Wat we zijn (en wie, dat ook)” uit de bundel “Achter gordijnen fluistert het zacht” (gratis te downloaden bij “boeken”).
Het is de bewerking van een legende over een spookachtige verschijning in Hamal, maar voor mij werd dit een verhaal over transseksualiteit, geschreven vanuit het perspectief van een nylonkous.
Inderdaad ja, soms is een woordje uitleg wel op zijn plaats…

Share and Enjoy

Ik zit in een Leuvens café, vlakbij het station. Hier heerst een sfeer waar ik van hou. Mensen lopen langs me heen, aan de andere kant van het raam. Iedereen doet zijn best om het druk te hebben, want dat is de wet.
Vandaag gaan veel mensen nog op zoek naar een cadeautje voor Moederdag. Ik niet.
Daar is niets zieligs aan, want ik heb dat nooit moeten doen. Ons moeder was daar heel praktisch in. Zij kocht haar cadeautjes zelf, daarna zei ze hoeveel we haar schuldig waren.
Zij vond dat beter dan wanneer wij brol zouden kopen die ze niet nodig had.
Ik vind dat geweldig. Het typeerde haar, het maakte haar ongewild charmant.
Zelf zou ik zo ver niet gaan. Voor mij heeft het wel iets, die cadeautjes die niet nuttig moeten zijn. Maar ik heb nooit veel moeite moeten doen voor Moederdag en dat doe ik ook vandaag niet. Ik zit hier bij een kop koffie, kijk naar de mensen, denk aan ons mama, en ik glimlach.

Share and Enjoy

Kijk gewoon mee door de schuifdeur naar de tuin. Al een dag lang hou ik me schuil in het tuinhuis. Het is drie uur, zon en regen wisselen elkaar af, als rondlopen en zitten.
Zij loopt rond met te plooien ondergoed, zit neer, schrijft in een schrift.
Twee kinderen liggen op hun buik, ze spelen met blokken. Ze liggen en kruipen.

Ze houden van dit huis dat hen omarmt. Ze gaan ervoor op de vlucht, af en toe. Wanneer de grip te dwingend wordt. Maar het is een huis dat grijpt en begrijpt.
De kinderen spelen, kruipen, kibbelen, vliegen elkaar in de haren.
Zij tekent, plooit ondergoed, schrijft. Met de handen in het haar.

Het huis sust en aait, beschermt en paait. Het ziet me wel, op mijn hurken in het tuinhuis. Het kan me zien, maar het begrijpt.

Share and Enjoy

Zoekend naar een manier om groter beeldend werk op een laagdrempelige manier te verspreiden, kwam ik het concept “Werk aan de muur” tegen. Het had zowat alles wat ik zocht. Je kan een schilderij kiezen en dit op Canvas, dibord of als poster laten printen.
Beetje bij beetje wil ik deze galerij aanvullen. Kijk alvast naar de werken die al te bestellen zijn. http://sandrinelambert.werkaandemuur.nl/

(Originele illustraties kan je ook nog steeds bestellen, zie “illustraties”)

Share and Enjoy