Weet jij hoe wolken voelen? Ze zijn zacht. De aanraking met een wolk is het zachtste dat bestaat, je zou er meteen in willen kruipen om er altijd te wonen. Maar zo werkt het niet.
Weet jij hoe wolken smaken? Zoet. Als dadels en vijgen, als honing met een beetje kaneel.
Wolken klinken als muziek. Waarschijnlijk wist je dat al.
Ik ga er graag naartoe, naar mijn wolken. Ik zie, proef, ruik en hoor ze als alles klaar is. Na het afwerken van een schilderij.

Schetsen doe ik graag, dus moeilijk is het niet. Ik kijk in een schetsboek en neem er iets uit. Dan pruts ik er aan tot de schets op een idee lijkt. Dat idee klem ik achter mijn oogbal. Het ziet er raar uit, maar het doet geen pijn.
Dan komt het deel met verf en penseel. Dat is een ander paar mouwen, er is vertrouwen nodig. Hier komt het er op aan om de verf zijn werk te laten doen en het penseel stevig in handen te houden. De verf krijgt carte blanche, het penseel strikte richtlijnen. Soms is het éne jaloers op het andere, het leven is niet altijd eerlijk en het gras soms groener aan de overkant.

Daarna komt het zweven tussen hemel en aarde. Veel meer dan geduld is dan niet meer nodig. Niet te snel willen zijn. Niet willen vliegen voor je je gewicht verliest. Na de geur komt de smaak. Meteen bij de eerste hap. Schilderen is happen uit de hemel.

Share and Enjoy

Het is een schuchtere kennismaking.
Ik had gedacht dat ik ze met enthousiasme zou begroeten, maar het voelt onwennig. Zij zeggen niets en mijn woorden klinken te luid.
Aan dit boek heb ik in alle rust gewerkt. Het voelt vreemd om ermee naar buiten te komen. Maar een boek maken om er niet mee naar buiten te komen, dat is pas vreemd. Dus daar gaatie…

Alle info over “Roepend naar de kat” vind je bij “boeken”

Share and Enjoy

Met het boek “Schrijven en illustreren voor kinderen” wilde ik een hoofdstuk afsluiten. Nu ik deze cursus over kinderboeken niet meer zal geven, geef ik wel nog graag mijn ervaring door.

Met “Roepend naar de kat” begin ik aan een volgend hoofdstuk.
Ik wil boeken maken over onderwerpen die me raken en het schrijven en illustreren combineren, ook al richt ik me tot een volwassen publiek.
“Roepend naar de kat” is een klein boekje, over een klein onderwerp. Ik wil het nauwkeurig richten.

Share and Enjoy

Ik hoor het regelmatig: Sandrine met de eeuwige koffie.
Het heeft iets roestigs, alsof ik al mijn hele leven van dezelfde beschimmelde koffie slurp.
Daar moet ik natuurlijk niet aan denken, maar een fijnproever ben ik ook niet. Koffie uit bedenkelijke automaten, slappe percolatorkoffie, huisgemaakte Senseo of espresso uit zo’n omhoog gevallen koffiebar – het verschil ontgaat me haast.
Ik ben meer verslaafd dan fijnproever. Verslaafd aan de structuur die koffie brengt.
’s Ochtends langzaam koffie zetten om er daarna stevig tegenaan te gaan. Koffie drinken in het station, bij aankomst in de lerarenkamer, tijdens de speeltijd, bij thuiskomst, voor ik aan iets nieuws begin, na het eten, na de afwas, bij een boek,… Dat is meer koffie dan de doorsnee hartritmestoornisspecialist zou aanraden. Maar goed, omdat dat soort specialisten ook maar zelden aan mijn deur komt kloppen en ik ze anders ook niet zou binnenlaten, drink ik gestructureerd verder. En verder.

Share and Enjoy