Het is hier rustig, daar ben ik oké mee. Het is niet dat ik niets doe, maar het is nu eenmaal november.
Ik illustreer het even met dit tekstje dat ik vorig jaar schreef:
November zou een bed moeten zijn, een bed voor twee, ook als je alleen bent. Het gaat hem eerder om de grootte. Met zware dekens en luchtige dekbedden. En zo zacht als konijnenvacht.
November zou een zaklamp moeten zijn. Die je meestal uit laat, ze is er alleen voor als je bang bent.
November zou noten moeten zijn, eikels en kastanjes, maar ook cuberdons. Omdat dons lekker warm is.
Dan was er geen lopen in november, geen bus te halen, geen afspraak of vergadering.
Niemand kon er verkouden worden, en werd je dat wel, dan bleef je in bed (en werd je dat niet, dan ook).
Dan zou ik van november houden. Ik zou me er al op verheugen als de zomer heesheid brengt, als het feest gewoonte wordt.
Dan zou december als november zijn, met een zacht ontwaken in januari.
Dus ik steek de kachel aan, ook al nam ik me gisteren nog voor om dat alleen ‘s avonds te doen. Vandaag moet ik nergens heen, ik blijf in mijn huis, ik graaf me in in woorden en ik ga tekenen. Ik zet koffie, ik maak soep, ik speel piano. Nu al wentel ik me in deze dag. Morgen wordt weer drukker, maar vandaag zal ik eindeloos laten duren.
