Het wordt een boekje van niets, het begon met een soort gezoem in mijn linkeroor dat doortrok naar mijn armen, handen, vingertoppen. 44 bladzijden bevolkt door wezens en woorden.
Categorie archief: Geen categorie
Kwetsbaar, maar alweer sterker
Ik voelde me kwetsbaar vandaag, daarover schreef ik eerst een gedichtje en daarna een liedje. Ik voel me nog altijd kwetsbaar, maar ik heb er toch weer een gedichtje en een liedje bij.
Share and Enjoy
Het zijn maar nieuwe takken
die door mijn wangen kraken
ze kiezen zuiver zonlicht uit
leren opnieuw te ademen
Dit is mijn schors, het is geen huid
niet mijn gezicht dat met je praat
achter dit masker kan ik doen
alsof het altijd goed gaat
Kijk door me heen, bevoel me
en spreek met zachte stem
ik zie er trots en weerbaar uit
veel sterker dan ik ben
Share and Enjoy
Piano – privélessen
We mogen weer privélessen geven, met mondmasker, met de ramen open, met veel alcoholgel. Maar toch, het voelde goed. Gisteren gaf ik een eerste les en er mogen er nog véél meer volgen. Wil jij graag piano leren spelen? Lees dan even verder:
In drie lessen van één uur maak je kennis met het klavier, leer je de basisakkoorden kennen en ontdek je hoe je je zang kan begeleiden en hoe je kan improviseren.
Voorkennis en kennis van notenleer zijn niet nodig, we leren meteen hoe je akkoordgericht op een piano of keyboard kan leren spelen.
De lessen worden privé gegeven en gaan door in Kessel-Lo (Leuven).
Dagen en uren bespreken we vooraf, in samenspraak.
Voor kinderen of volwassenen
Prijs: 35 euro voor 3 lessen van één uur
Meer info of inschrijven? sandrine.lambert@telenet.be of 0487625073
Share and Enjoy
Dearest reader of my dream
Elke zaterdag schrijf ik een liedje, als ik 80 ben zal ik op die manier bijna 2000 liedjes hebben.
Share and Enjoy
Wachten
Wachten tot mijn armen weer
die armen zijn die kozen
die over natte wangen gaan
die drogen en die troosten
die armen met twee handen aan
die balsemen bij pijn
armen die van mij alleen
maar ook weer van de anderen zijn
Share and Enjoy
Het was een groene Ford Fiesta, met een cassetterecorder, en een cassette met Pianosonate nr. 9
Alles brengt me naar mijn moeder.
Het is markt in Tongeren en het regent, een beetje maar, net genoeg om mondhoeken naar beneden te doen wijzen. Mama wil naar de kraam met ondergoed, omdat ze er grote bh’s verkopen, maar ze koopt niets omdat ze niet kan passen. We kopen aardappelen maar mijden de kramen met dieren, want daar kan ze niet tegen. Daarom keren we via een omweg terug naar de auto.
Het is een groene Ford Fiesta, ik herinner me nog vooral de cassetterecorder. Mama houdt veel van muziek, maar niet van dansen en niet van zingen. Zij kan Mozart door haar armen en benen doen stromen zonder ook maar een millimeter te bewegen. Een keer zag ik haar dansen, samen met mijn zoon Kamiel. Daarna huilde ze, en ik ook.
Het is fijn om weer even bij haar te zijn, alsof ze er nog is. Het doet me niet meer huilen, dat is voorbij. Het is al meer dan veertien jaar geleden dat ze stierf. Als ik haar gezicht voor me zie, is dat het gezicht op de foto’s, niet haar echte gezicht.
Ik schijn op haar te lijken, we hebben dezelfde lach. Veel liever zou ik haar karakter willen, haar onvoorwaardelijkheid, haar vermogen om diep te zitten en toch een hand te reiken naar wie nog dieper zit, en haar vermogen om muziek te beleven met haar hele wezen.
Share and Enjoy
Een bed vol zinnetjes
Soms word ik wakker met een bed gevuld met zinnetjes. Te licht om bij elkaar te borstelen, ze waaien weg als stofdeeltjes en blijven dan door de kamer dansen tot er muziek bij komt. Vanochtend was het zo’n wakker worden, tegen de middag was het een liedje geworden dat ik aan enkele van mijn oudere schilderijen kleefde. Ieder ruimt op op zijn manier.
Share and Enjoy
Alsof het om een volgend leven gaat
We kijken in de richting van het eindpunt, het is nog ver, we weten nog niet precies op wat het lijkt, maar ze hebben gezegd dat het er is, en ze hebben de richting aangewezen waarin we moeten kijken. Dat er een eindpunt is, dat heeft me al moed gegeven, want ik was daaraan gaan twijfelen.
Nog steeds zie ik het niet, maar misschien kijk ik nog niet helemaal de goede richting uit. Of misschien herken ik het nog niet als eindpunt, omdat het er anders uitziet dan de eindpunten die ik ken.
Of er dingen zijn die ik achteraf zal missen? Mijn eerste antwoord is: Nee.
Ik bewonder degenen die de rust kunnen omarmen, maar zelf word ik onrustig van zoveel rust. Ik vind het makkelijker om een teveel aan prikkels te overschrijven met andere prikkels dan om ze te verwerken. Ik denk dat ik me zelden zo overprikkeld heb gevoeld als de afgelopen weken. Elk stukje irritatie lijkt eeuwig rond te draaien in mijn systeem. Prikkels om dit weg te denken moet ik zelf verzinnen. Nu ben ik gelukkig goed in verzinnen, maar ik hou niet van het gevoel te moeten leven in een zelfverzonnen wereld. Veel meer hou ik van die wereldjes als vluchtplek om me in terug te trekken wanneer ik daar zelf voor kies.
Dat gebrek aan keuze geeft me het gevoel niet vrij te zien. Maar het drijft me ook in de richting van dingen waar ik anders niet voor zou durven kiezen. Lange avonden alleen met mijn piano, mooie wandelingen met mijn zus, mijn eigen kruiden kweken. En al haat ik mijn gsm en erger ik me tijdens het videochatten te pletter aan de wallen onder mijn ogen, er waren al heel fijne afstandsgesprekken bij.
En of ik die dingen niet zal missen? Nee, want ik hoop ze mee te nemen in mijn volgend leven. Alsof het om een volgend leven gaat.
Share and Enjoy
Mijn wens, nu
Ik zou lachend willen zijn, en meisje
en sparrennaaldenfijn
vol dartel in een wereld
waar muren meer als bomen zijn
Ik zou hoger willen zijn, meer vogel
me fluitend door het leven
met hele lange armen
om echt alles te geven
