Dagen waarop je je een slaapzak als huid zou wensen

Dit is er zo een. Zo’n dag waarop zelfs naar het toilet gaan me moeite kost.
Ik zou me willen wikkelen in een slaapzak, in een slaapzak, in een slaapzak (drie dus, om het zeker niet koud te hebben). En dan dromen kweken, mijn hoofd vol, mijn buik en benen vol. En alleen maar bewegen van kop tot teen.

Er zijn mensen die beweren dat je daaraan moet toegeven, dat dat geen luiheid is.
Maar ik weet zeker dat mijn moeder niet zo’n mens was. Zij zou me uit mijn slaapzak jagen, zeggen dat ik een wandeling moet maken, tot aan de eerste boom en terug. En soep voor de vitaminen, en anders een paar stampen tegen mijn gat.

Mijn moeder had meestal gelijk, zoals dat gaat met moeders.
Dus maak ik een ommetje en ik eet soep. Ik teken wat, ik schrijf wat, ik speel piano en ik borstel de kamer. Niet veel, maar mijn moeder zou het genoeg vinden. Omdat er van die dagen zijn.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Verlangen

Nog nooit verlangde ik zo naar de lente.
Dit jaar was voor mij de meest intense winter ooit. Dat zegt vooral heel veel over hoe weinig intens alle vorige winters waren. Winter, terwijl het binnen rond de twintig graden schommelt? Eigenlijk is dat geen winter. En winter, terwijl je zomerse groenten uit de winkel eet – ook dan is het alleen maar winter omdat de kalender dat aangeeft.

Dit jaar was het voor mij anders. Binnen hadden we temperaturen tussen 4 en 12 graden. We kochten vooral ajuinen, aardappelen en wortelen, en vulden dit aan met de groenten die we droogden in de zomer en met kolen, spruiten, warmoes en spinazie uit de tuin. Ook van de noten en de eikels die we in de herfst verzamelden hebben we flink gegeten, en in februari kwamen daar hazelaarkatjes bij.
Op dit moment zijn er geen kolen, spruiten, warmoes of spinazie meer, maar het kleefkruid groeit goed, de paardenbloemen, de dovenetels – en daar zijn ook de brandnetels weer.

Binnenkort beginnen we voorzichtig met de voorkweek binnen. Hunkerend naar meer warmte, dat wel. Maar ook dat zit er gewoon aan te komen. Wat kijk ik uit naar die eerste 16 graden, het frisse gras, de bloemen, de insecten,…
In mijn hoofd maak ik het misschien mooier dan het wordt, maar verlangen is iets moois.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Het vertelperspectief (een filmpje voor schrijvers)

Als je vanuit een gezonde drang om te schrijven (lees: je zit met een verhaal, dat er heel graag uit wil komen) aan een verhaal begint, is de kans reëel dat je niet meteen denkt aan de keuze van het vertelperspectief (ook wel vertelinstantie genoemd).

Toch speelt de keuze van het perspectief van waaruit je vertelt een belangrijke rol in de manier waarop je lezer het verhaal zal ontvangen.
Omdat het gezien wordt als moeilijke materie, probeer ik het hier uit te leggen.
Zie het in ieder geval niet als iets dat beklemmend is, maar als iets dat je verhaal nog interessanter kan maken.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Er is het lopen van handen
een nacht die onrust verraadt
de lakens die trillen
het malen gesmoord
er is verlangen en willen
en een dralend geloof
De ochtend die aanzet
weer miezert het licht
en ook die drang om te vliegen
ondanks ons gewicht
Met loodzware benen
het missen van veren
weer geen dag die vanzelf gaat
maar van willend proberen

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Wanneer ben je schrijver?

Wie ervan droomt om een boek te schrijven, droomt daar vaak ook veel roem bij. Uitgenodigd worden op praatprogramma’s, signeren op boekenbeurzen, lezingen en logeren in dure hotels.
Aan de andere kant van je hoofd zit dan zo’n duiveltje dat je inspreekt dat schrijvers het zout niet op hun patatten verdienen, dat ze blijven zitten met duizenden niet verkochte boeken en dat velen geroepen zijn, maar weinigen uitverkoren.

Maar wat is dan realistisch?
Het enige dat realistisch is, is dat het leven van een schrijver voor een groot deelt draait om schrijven.
Wanneer ben je dus schrijver? Wanneer je iemand bent die regelmatig schrijft, dat vooral. En ook als je erin slaagt om een eigen wereld te bouwen in woorden, als je op die manier ook iets kan afwerken.
En dus niet wanneer er een rij van mensen bij je tafel staat te wachten om hun boek te laten signeren.

En toch is er die prangende onzekerheid. Die op je schouder zit en zegt dat niemand je boek zal willen, als je al een uitgever vindt. Over het uitgeven van boeken maakte ik dit filmpje: https://youtu.be/TsV9JDUVvP0
En over hoe je je manuscript een niveau hoger kan tillen, vertel ik hier: https://youtu.be/Y8PLdcDqV08

En als je boek eenmaal echt klaar is, laat het je dan toe om een terechte trots te voelen.
Toon het dan ook aan de wereld, laat het lezen.
Maar wat als je geen uitgever vindt?
Dan betekent dat zeker niet dat je boek slecht is! (Dat legde ik in het bovenstaande filmpje ook uit.) Dan kan je je boek ook zelf uitgeven, en dat kan je ook echt goed doen!
Omdat ik daar, na ruime ervaringen in zowel het reguliere circuit als in het circuit van eigen beheer, helemaal van overtuigd ben, ontwikkelde ik er een laagdempelige videocursus van. Alle info vind je hier. Of mail me voor nog meer info.

 

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Een filmpje waarin ik toon hoe je vlechten kan tekenen (wellicht is de behoefte om dat te doen niet zo prangend – maar probeer het eens, het is gewoon leuk).
Met een korte blik op de tuin, de kippen en de hond :-)

Veel plezier ermee!

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Dag

Het zit in de schaduw van een blad
de geur in een herinnering
de magerte van de zon in december
en in weten hoe het was
die dag
Jij die van mij en ik van jou
het dwaze van zo’n lied
de weemoed van een clown
en dat het regende
die dag

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Schrijven over niet schrijven

Niet kunnen schrijven is niet iets dat me vaak overkomt. Als ik ga zitten en ik neem er tijd voor, dan lukt het.
Maar nu stel ik vast dat ik te weinig schrijf, het voelt als een gemis.
Het lijkt alweer even geleden dat er een gedicht uit mijn pen vloeide.
Nu komt het even niet.

Natuurlijk komt het niet, die dingen komen gewoon niet vanzelf.
Je moet er tijd voor maken, je moet erbij gaan zitten, je moet nadenken en blijven nadenken.
En dat doe ik de laatste tijd niet.

Ik geef les, ik lees heel veel teksten van anderen. Ik werk opdrachten af en ik voel me eerlijk gezegd wat leeglopen. En ook ik denk: Nog even, dan is er weer tijd. Daarin ben ik niet beter dan iemand anders,
Daarom schrijf ik dit, het is niet veel, maar het is toch al iets.

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Brilaap!

In mijn geheugen gebeurde het ongeveer zo, maar het geheugen is zeer onbetrouwbaar.

(Klik op de afbeeldingen om ze groter te zien)

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS

Eerste stappen in de wereld van graphic novel

Het is me al zo vaak gezegd: Jij zou stripverhalen moeten maken.
Steeds haalde ik er mijn neus voor op: Ik lees geen strips.
Jaren geleden maakte ik eens één stripblad, de aanleiding was een wedstrijd waar ik aan wou deelnemen. Ik won de derde plaats. Totaal onverwacht, wat voelde dat goed. Het prijzenpakket was een groot aantal strips. Die ik niet las, want ik las geen strips. Een mens zit soms vast in zijn overtuigingen.

Vorige week stootte ik op een Domestika cursus over het maken van autobiografische graphic novels met Chinese inkt. De stijl sprak me aan, ik kocht (het kostte maar 14 euro). Op de ene of andere manier voelde het als het medium dat ik zocht om eens iets impliciet te doen rond mijn bizarre (noem het inspirerende) jeugd. Daarnaast heeft het werken in zwart wit als grote voordeel dat het de drukkosten aanzienlijk inperkt.
De videocursus wordt gegeven door de flamboyante Marcela Trujillo Espinoza, een vrouw wiens stijl wel tot me spreekt.

Gisteren begon ik aan de uitwerking van het eerste verhaal van mijn graphic novel. Het resultaat van een avond doorwerken, ik vind het prettig als het vooruit gaat.
Maar het voelt goed, het is eenvoudig, maar ik ben blij met het resultaat. En ik heb zin om eraan verder te werken!

Klik op de afbeeldingen om ze groter te zien :-)

Share and Enjoy

  • Facebook
  • Twitter
  • Delicious
  • LinkedIn
  • StumbleUpon
  • Add to favorites
  • Email
  • RSS