Zie ons hier zwemmen in het water
terwijl we al verdronken zijn
ons hoofd dat liever zweeft in later
ook al is het nu ook fijn
Zie ons hier vliegen door de straten
de vleugels stram, als dunne armen
het hoofd gebogen, benen stijf
Kunnen we dit leven wel omarmen
met de begrenzing van dit lijf
Hinken we in een smalle slinger
gebonden door beperkte tijd
zonder te kijken naar de wegen,
want enkel het einde is zekerheid
Zoals de vacht die we verloren
die je dan door brokaat verving
terwijl een mens zo lang kan drijven
op niet meer dan verwondering

Share and Enjoy

Vandaag volgde ik een bijscholing rond het geven van workshops stopmotion bij een groep kinderen. Het werd me helemaal duidelijk dat ik mijn oldschool methode een beetje moet updaten.

Soms wil ik niet mee met mijn tijd, soms vind ik het niet zo erg. Dan zie ik daar mogelijkheden in.Het deed deugd, die bijscholing. Het is goed om af en toe flink bij te tanken. Ik ging trouwens ook met ideeën voor andere workshops naar huis.

Volgende week wordt een drukke, met vier uitdagende workshops, maar ik zie het weer helemaal zitten. Ik voel me groeien, niet in een vloeiende lijn, maar in kleine schokjes. Soms lijkt het leven op een film die gemonteerd werd uit zes frames per seconde.

Share and Enjoy

Een jaar of vijf geleden zag ik voor het eerst een optreden van Gert Kleinpunk, ik beleefde de hele set met een grote glimlach op het gezicht. Zijn teksten leken onvermengd uit zijn buik te komen en er was een heerlijke dynamiek. Hij speelde toen een voorprogramma, maar op mij maakte dat meer indruk dan de hoofdact.

Ik ben zijn werk blijven volgen, wat Gert doet is eerlijk en authentiek. Het heeft allemaal weinig pretentie, en ook dat vind ik mooi. Maar, naar mijn gevoel, mag het wel nog meer waardering krijgen.

Ik ben heel blij dat ik dit clipje in stopmotion voor hem mocht maken.

Share and Enjoy

Ik ben net als een duiker
maar zwemmen kan ik niet
en ik vaar nu naar de ruimte
in een schip dat niemand ziet
ik tem leeuwen en kamelen
die niet werden geboren
en ik speel mijn symfonieën
die nooit iemand kan horen
Ik beleef een fijne wereld
geboren in mijn hoofd
want in de echte wereld
wordt een wereld beloofd
die ook niet echt bestaat
dus ik teken kronkelwegen
en ik schrijf een nieuwe straat

Share and Enjoy

Ik schreef er onlangs een nieuwsbrief over, over weigerachtigheid tegenover Artificiële Intelligentie, en mijn angst voor nieuwe technologieën. Sindsdien word ik er over aangesproken. Dat was ook de bedoeling, ik wou graag weten hoe anderen er tegenover staan. Toch, telkens als ik erover begin voel ik boosheid in me opkomen.

Ben ik tegen vooruitgang?
Het zou niet kloppen om hier bevestigend op te antwoorden. Ik geef les via zoom, ik rijd met een elektrische fiets en ik tokkel dit berichtje op mijn computer.
Tegelijk zijn er dingen die ik bewust afhoud of die ik inmiddels opnieuw afgezworen heb: de stofzuiger, de oven, de koelkast, de diepvriezer, de weegschaal (hoera!),…

Ik denk dat elk nieuw technologisch inzicht zowel positieve als negatieve mogelijkheden heeft. En ik denk niet dat de mens het in zich heeft om zich tot het positieve te beperken. Misschien is het dan ook geen wonder dat de rotvaart waarmee we tot nieuwe ontwikkelingen komen me afschrikt.

Wellicht maak ik mezelf wat wijs door me te willen afschermen van die erg snelle vernieuwing. Maar als ik er middenin ga staan, vrees ik kopje onder te gaan. En ik heb het gevoel daar niet alleen in te zijn.

Share and Enjoy

Ik weet nog
dat het gras veel langer was
en zomers eindeloos en warm
we speelden de wereld in een tuin
waarin een plank op de trap
een glijbaan was
Ik volgde de banen in een maïsveld
ik volgde je lachen
je benen, je arm
De buurman bewoonde
een verre planeet aan de andere kant
de tuin was de aardbol
en jij was mijn land

Share and Enjoy

Sommige vragen stel je je alleen als je begint met schrijven. Zoals: Hoe verdeel je een verhaal in alinea’s? Mogelijks stel je je die vragen ook niet, omdat al je energie nog opgaat naar het bedenken van het verhaal, en de omzetting naar geschreven woorden.

Toch komen er momenten waarop je je, beginnend als schrijver, de vraag stelt of het wel goed is wat je doet. Op sommige vragen vind je gemakkelijk een antwoord, op andere niet.
Ik merk dat er vaak schaamte is om heel gewone vragen te stellen, want dan lijkt het wel alsof je niet goed opgelet hebt in het eerste leerjaar. Daar waar je schrijverscarrière toch startte?

Creatief schrijven is iets dat veel te weinig op school geleerd wordt. Schaam je dus niet als je vragen hebt, stel ze gewoon. Als je met vragen zit, mag je me een mailtje sturen (sandrine.lambert@telenet.be). Ik probeer er dan een antwoord op te geven met een filmpje.

Ook in dit filmpje geef ik uitleg over iets dat meestal niet gevraagd wordt.

Share and Enjoy

Ik ben best een blije zelfstandige. Ik doe wat ik graag doe en ik hoef me niet te pletter te werken.
Er is iets als continuïteit, van het werk nooit helemaal kunnen neerleggen, maar dat ervaar ik niet als nadelig.
Het is ook een blijvend zoeken naar vernieuwing, en naar evenwicht.

Nu ik verhuisd ben naar een meer landelijke plek en liefst zoveel mogelijk in huis en tuin werk in een streven naar meer zelfredzaamheid, zou ik wat minder willen werken.
In mijn dromen beperk ik me tot het maken van boeken, animaties en muziek. Daarbij dan de tuin en het leven dat daarbij gaat, en ik zou het perfecte evenwicht hebben.
Maar iets in mij (dat wellicht nog katholiek en zeer Belgisch is) zegt me dat dat niet verstandig zou zijn.

De wereld is grillig en onvoorspelbaar, soms is er veel vraag naar het ene, dan weer naar het andere. Zo ook in mijn werk. Daarom voel ik dat ik best met één voet in verschillende domeinen blijf. Heel graag zou ik meer voeten willen, of gewoon leren dansen op de juiste manier.

Share and Enjoy

Hoe het hert in mijn lichaam
soms sterft en verzwaart,
weer opleeft op dartele dagen
en zwevend beweegt
Hoe lang herten leven?
wanneer ze niet doodgaan
door donkere dagen
door knikkende knieën
of verlammende vragen

Share and Enjoy

Plots zit ik hier in Oudenaarde.
Ik dacht niet dat ik hier ooit geweest was, maar kijk, meteen toen ik van de trein stapte, herkende ik het toch. Jotie ‘t Hooft, dacht ik, dit is zijn stad.
Een jaar of tien geleden gaf ik hier eens workshop, en bedacht ik dat ook.

In verhouding zijn hotels hier beduidend goedkoper dan in Brussel.
Toen ik drie maanden geleden in Brussel logeerde in verband met een workshop, boekte ik het laagst gerate hotel (3,5/10). Bij aankomst daar bleek alle kritiek te kloppen, maar er was niets dat me echt stoorde.
Voor dit hotel in Oudenaarde betaal ik een klein beetje meer dan toen, maar dit hotel heeft drie sterren en een heel goede score. Het is hier dan ook warm, proper, goed gelegen, comfortabel, en het ontbijt is inbegrepen.

Morgen en overmorgen geef ik workshops, druktechnieken in het derde middelbaar.
Maar vandaag neem ik hier een warme douche, ik lees en ik teken.
Toegegeven, zoveel comfort maakt me tegenwoordig een beetje oncomfortabel. Ik neem me voor om ervan te genieten, maar het zal ook fijn zijn om weer thuis te zijn. Bij de kippen, in de tuin, met drie truien aan, en bij mij lief.

Share and Enjoy