“Met een vlieger naar de maan” is het boek waar ik momenteel aan werk. Het verhaal is er al, de illustraties kruipen als bloemetjes uit de grond.
Daarbij blijf ik ook schrijven, aan een ander verhaal dan. Het gaat over een meisje waarvan niemand weet dat ze eigenlijk al dood is. Dat kan klinken als een droevig verhaal, maar wie dood is hoeft van niets meer bang te zijn. Waardoor al die dingen die ze niet durfde eindelijk kunnen: keihard zingen, uitbundig dansen en echte vriendschap sluiten.
Over kleuren, en dat je ze zou moeten gebruiken om er het leven mooier mee te maken.
Het is Pasen. Ik heb niks met Pasen, want ik ben niet gelovig.
Ook met eieren, klokken en hazen heb ik niets. Want mama deed niet aan rituelen, vroeger. Ze gingen aan ons voorbij.
Tegenwoordig loop ik verloren op dagen als deze. Nog meer dan op andere dagen.
Rond mij zie ik een vrolijkheid die ik niet aanvoel. Ik zou erin willen meegaan, maar het voelt niet waarachtig.
Dus kruip ik in mijn tekeningen, mijn schriftjes en in liedjes. Meer dan anders
Vandaag maakte ik een opname van mijn versietje van Famous blue raincoat van Leonard Cohen.
Wat me scheidde van geluk
waren twee bergen achtereen
Ik toonde me daadkrachtig
en klom er overheen
Toen ik er eindelijk was
gingen beide bergen lopen
er zaten ook nog voeten aan
een buik, een hoofd erbij
Onpraktisch, ongelegen
zo reuzegroot was jij
Je nam me in je handpalm
tot in de toppen van de bomen
Ik voelde me gelukkig toen
bedankt om in mijn weg te komen
Deze week in Rondom Leuven
Vandaag ging ik nog eens naar Visé, het stadje waar ik als kind mijn zondagen vaak doorbracht.
Alles is anders zonder zondag
nu de taart nog maar een beeld is
dat zich voegde in mijn hoofd
Ik dacht dat honden
hier in cirkels bleven lopen
en altijd rondom mij
was het mijn opa die ze meenam
voor altijd
met mijn oma om zijn arm
om niet te breken op de grond
woelde in herinneringen
zoekend naar de zindering
die ze in haar leven toen
niet meer waarachtig vond
Nu zijn de muren vreemden
de straten maar van steen
maar plaatsen die zich in je graven
daar ga je altijd opnieuw heen
Wij zijn de dingen die we niet begrijpen:
Hoe tijd niet meer dan draaien is
van Aarde om de zon die schijnt
Waarom we ons met anderen delen
onszelf een tijd kunnen vergeten
om als we dan volkomen zijn
opnieuw ruw af te breken
Waar bloed uit voortvloeit
wat na ons zijn
en leven is
Wij zijn de dingen die we ijdel raden
zo menselijk verbeelden we
en slaan de bal toch mis
Zachte verhalen van Tom Waits om de druilerigheid te verjagen
(Fish and bird – a song of a little bird that fell in love with a whale)
Ik zie me lopen op de horizon
en lijk een hoofd gegroeid
sinds ik hier vastzat
in de rilling van reclame
in nalopen van wie
het al gemaakt heeft
volmaakt, al bijna
zonder doel
Ik plukte tranen uit mijn stem
en toonde hen de zachtheid
van mijn wangen
Ik zie me lopen in mijn twijfel
maar ik ben niet meer
gevangen
Er hing weer een sfeer om aan iets nieuws te beginnen in de lucht.
Een ei dat ik kwijt moest. Maar als kip zou ik niet deugen, want ik heb de gewoonte om altijd een aantal van mijn eieren in de koelkast te plaatsen.
Nu haalde ik er eentje uit. Een verhaal dat ik al even geleden schreef. Het verhaal van een kind dat zijn vader mist. Een fictief verhaal dat opgebouwd werd uit autobiografische elementen.
Ik ging op zoek naar een beeldtaal die meehelpt met vertellen. En nu herbeleef ik alles met nieuwe beelden.
De titel van het verhaal is “Met een vlieger naar de maan”
Onder de illustratie kan je alvast een fragmentje lezen.
Met haar lijstje in de hand duwde tante het karretje voort. ‘Als ik me niet goed voel blijf ik even staan om te ademen,’ zei tante.
Ik knikte. Ondertussen wist ik dat die rare uitspraken bij haar hoorden.
We kwamen bij de ontbijtgranen en ik merkte dat tante vertraagde.
‘Kies maar,’ zei ze met gesloten ogen.
Ik nam een doos zoals we er thuis ook een hadden. Nog even bleef tante staan. Om te ademen. Daarna liepen we verder. ‘De muziek staat hier altijd zo luid,’ zei ze.
Toen ik de kar van haar wou overnemen, schudde ze het hoofd. ‘Ik hou die liever vast zodat ik niet val.’
Er stond een lange rij bij de kassa. ‘Als ik me slecht voel ga ik al naar buiten,’ zei tante. Ze gaf me alvast haar bankkaart. ‘De code is vier maal 1, dat is niet zo moeilijk.’
Ik keek naar de volle kar en hoopte heel hard dat tante bij mij zou blijven.
Pas toen wij aan de beurt waren zag ik haar glimlach.