Ik hou van korte projecten, dingen die al klaar zijn nog voor ze kunnen mislukken.
En dan komt toch dat moment waarop je jezelf doorhebt.
Dan denk je: Nu maak ik eens iets van lange adem.
En als ik val, dan sta ik gewoon weer op.

Nu ben ik al een tijdje bezig aan een animatiefilm. Filmpje eigenlijk, nog altijd. Waarin ik probeer om mijn grenzen te verleggen. Er is ruimte om te vallen, en om ook weer op te staan.
Dus, ik val. Regelmatig. En dan sta ik weer op. Maar dan val ik opnieuw.
Daar had ik geen rekening mee gehouden.

Maar ik zet door. Al geef ik toe mijn ambities toch wat bij te stellen.
Het wordt een middelgroot project. Eens ik weer opgestaan zal zijn, dan rond ik toch zo snel mogelijk af. Voor ik opnieuw val.
Dan ben ik toch al weer een centimetertje gegroeid. En bij een volgend project weer één. Ik hoef tenslotte geen twee meter lang te worden.

Share and Enjoy

Ik schrijf weinig de laatste tijd en ook tekenen doe ik met mondjesmaat.
Maar ik redigeer de eerste roman van mijn zoon.
En verder ben ik een gewone moeder: Wat mijn kinderen maken vind ik bijzonder.

Het voelt als zijn gedachten lezen, dingen die ik hem leerde. Dingen die hij ergens anders leerde. En dan de vele dingen die ik van hem leer.
Het is als die ene keer dat we samen in een kajak zaten. Hij was nog klein, kleiner dan ik. Maar toen de stroming te fel werd en ik panikeerde, nam hij de leiding.

Tijdens het nalezen verbeter ik wel.
“Zeg je me wat beter kan?” vraagt hij. En ik zeg dat hij daar tijd voor heeft, dat hij vooral zal verbeteren door te blijven schrijven. Ondertussen ben ik al onder de indruk van wat hij schreef. Maar ik ben dan ook een gewone moeder.

Share and Enjoy

Dan was ik de spiegel
van een engel die scheurt
op een heldere dag
betastte met onstuimige lippen
de rotsige bodem
die rond mij en onder mij lag
Ik volgde de maan
werd gestuurd door de wind
Ik huilde me groter
en schroomde me klein
Ik wilde niet zwaluw
maar schaduw van overvloed zijn
Ik was de rivieren, een storm in een glas
die nooit echt begrepen
maar altijd wel wezenlijk was

Share and Enjoy

Zoals een bed verstard kan schreien
en opstaan weerzin overtreft
En hoe gebrek aan moed
je soms in twee kan snijden
waarna er al een deeltje sterft
Want vroeger dachten we dat we konden
dat leven maar een volgen was
de klank van lachen
de geur van lakens
van smeulend hout
Toen warmte iets als onze huid leek
vervelden we, en werd het koud
Zochten we stug naar welkomsborden
vonden we een te smalle deur
waarachter we toch een plekje vonden
dat vulden we met onze geur

Share and Enjoy

Het is de vierde zomer waarin ik niet reis.
Mensen reizen vooral om op te laden, en om te ontdekken.
Vroeger reisden wij veel, en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Maar voor mij betekende het ook een grote bron van stress. Als ik nu terugdenk aan reizen, dan denk ik aan hoe ik, als zelfstandige, al mijn werk voor en na de reis moest proppen. Aan het opzoekwerk en de organisatie van de reis, en ook aan de grote kost die het met zich meebracht.
Ik denk dat het klopt dat het interessant kan zijn om nieuwe dingen te ontdekken, en om (familie)banden aan te halen. Maar als ontspanning deugt het voor mij niet.
Wat me opvalt, de laatste tijd, is dat mensen vaak vragen: Wanneer ga jij op vakantie? En niet: Ga jij op vakantie?
Dat is sterk veranderd, vergeleken met hoe mijn grootouders één maal in hun leven naar Lourdes gingen, en verder niet reisden.
Als ik kijk naar mijn ecologische voetafdruk, en al de reizen die ik al maakte, dan voel ik dat ik wel genoeg gereisd heb. En het voelt goed om nu gewoon hier te blijven.

Share and Enjoy

Of er wreedheid in vulkanen schuilt
als zij onderhuids niet meer vergaren
En hoe lichamen ontkennen
en wij ook niet durven vragen
Dat we soms onhandig zijn
zonder veel verfijning leven
Zomaar nemen wat we krijgen
zonder daarom terug te geven
Zonder wangen om te voelen
zonder armen om te vluchten
en geen huid om in te schuilen
enkel dorstig in het zuchten
En och, dat beetje te veel druk
barst soms uit,
slaat alles stuk

Share and Enjoy

Gisteren filmde ik even de binnenkant van mijn nieuwe huisje.
Vandaag heb ik nog geschilderd aan een schilderij/gordijn. Het begint weer ietsje meer van mij te voelen.
Maar kom gewoon even binnen en zet je neer

Share and Enjoy

In deze video vertel ik over het belang van hoofdpersonages in een kinderboek.
Het is de eerste video in mijn tiny house. Nog een beetje zoeken naar goede plekjes en goede belichting. Nu is de belichting heel slecht, maar het was al mijn derde poging, dus beslis ik om het zo te laten. We blijven zoeken, volgende keer beter. Hopelijk is de uitleg wel oké (uiteindelijk is dat het belangrijkste)

Share and Enjoy

Potten en pannen vol met kleuren, muziekjes, wasrekken en uitgeknipte mannekes. Een beetje inkijk in mijn keuken
(Nu zelfs met Engels ondertitels, als dat niet ambitieus is!)

Share and Enjoy

Hoe vaak gaan mensen huilen
als ze spreken van geluk
alsof ze, kijkend naar de uren,
zoeken naar de trein terug
Er zijn stations vol van verlangen
en treinen die niet komen
en doekjes voor het bloeden
wanneer er tranen stromen
Want vaak gaan mensen huilen,
zo mooi is het leven niet
Soms is het vooral wachten
soms is het heel hard rennen
en toch nog dat gemis
Zo zelden wat je plande
maar domweg wat het is

Share and Enjoy