De kinderen weer naar school, ik sprokkel mijn concentratie bij elkaar om me te richten op onze boekpresentatie van zaterdag. Allen welkom in Gent! http://www2.standaardboekhandel.be/nl/evenementen/boekvoorstelling-het-appelhuis-met-tine-hertmans
(Wij zullen niet voor u zingen, maar we lezen, knippen, tekenen en signeren.)
Een illustratie met een zinnetje uit het mooie gedicht “Grow up with me” van Keaton Henson.
Ooit werd ik geboren. Ik was zo klein dat niemand het merkte, de wereld draaide verder. Onder me verdwenen lichamen, boven me vlogen vogels en vliegtuigen.
Omdat ik niemand had om mee te spelen, maakte ik vrienden. Omdat ik niet wist hoe moeilijk dat kan zijn, was het makkelijk. Ik leerde elke dag bij: Hoe je een bootje vouwt, hoe je je gedraagt als je je huiswerk niet gemaakt hebt, hoe je je gedraagt als je hart gebroken wordt en hoe je zelf een hart kan breken. Want eerlijk is eerlijk. En eerlijk zijn is belangrijk, dat had ik al heel vroeg geleerd.
Wat ik leuk vond, ging voorbij, ik werd steeds iemand anders. Ik hield me vast aan de beelden in mijn hoofd. En ooit ga ik dood. Niemand zal het merken, de wereld zal blijven draaien en boven me zal er een kind geboren worden.
Op een dag
als armen en benen geen hoofd meer hebben
en zo slaan, lopen, beminnen
En er geen verhaal meer is
maar alleen nog losse zinnen
Alleen wij nog zonder jij
en geen kinderen met een lach
Laat mijn lichaam dan verdwijnen
even voor, of op die dag
Zomerse notitieboekjes die niet proberen om iets te maken of af te werken. Die aannemen wat komt, en laag na laag verzamelen, tot sommige woorden vleugels krijgen (of niet).
Uit bed gestapt voel je de wolken
die tranen al bij het ontbijt
je koffie zout en waterig
rondom je draait de wereld
en buitelt zot van vrolijkheid
En in de trein bewegen monden
te dicht tegen je oren
maar jij hoort niets
alleen je monsters
het andere gaat verloren
Na zo’n dag van missen
van overlopen en verkeerd verstaan
komt de nacht en is die dag
gewoon voorgoed gedaan
De nacht brengt dan weer zonnig zijn
waarin geen monsters leven
Die rotdag wordt in eerlijkheid
aan iemand anders
doorgegeven
Ook al zijn we als muur gehecht
door een groot samenvoelen
een barstje in een van de voegen
maakt soms dat je altijd
aan grootheid zou willen ontkomen
Je daarom verkleint
en verhardt en verstilt
je fluistert alleen bij een voet op je kop
Niet meer dan een kiezel
en hoe lang zal je zo kunnen zijn?
Je bent even bang
maar toch blijven we stenen
en het leven kan hard zijn
te veel om geen handen te geven
want het duurt niet zo lang
Wereldjes bouwen, gekrast op melkkartons.
Zou soms mijn huid willen verruilen
omdat ik er niet altijd goed in pas
voor een jurk
met mooi borduursel
waarin ik beter kan schuilen
en een masker met een lach
waar ik ook achter kan huilen
Zou jij me dan nog herkennen
en me troosten bij verdriet
Misschien doe ik het dan niet
We hebben er een hele tijd samen aan gewerkt, schrijfster Tine Hertmans, uitgever Dirk Willaert van Uitgeverij Gandaboeken, en ik. Het was een fijne samenwerking: warm, respectvol en fantasierijk. Samen maakten we een boek, zo’n boek waarover je tegen iedereen zou willen praten. Maar we zwegen. Eind augustus verschijnt het, heel even geduld nog dus. Erover vertellen mag nu wel, en al een beetje tonen ook. Kijk!