Door de jaren heen was hij op een bank gaan lijken. Elke hond lijkt al een beetje op een bank, gewoon doordat hij vier poten heeft.
Op een dag had Hoku er genoeg van hond te zijn. En toen er op een plein per ongeluk iemand op hem ging zitten, besliste hij zich rustig te houden en zijn kop in te trekken.

Daarna gingen steeds meer mensen op zijn rug zitten en ging hij steeds meer op een bank lijken.
Je moet wat oefenen om bank te zijn. Val je ook maar even uit je rol, dan zijn de reacties veelal heftig. Maar meestal gaf het hem veel voldoening.
Zo was er een vrouwtje dat elke avond terug kwam. ‘Jij bent anders dan andere banken,’ zei ze op een keer.
Het was fijn om dat te horen, het gaf hem het gevoel bijzonder te zijn.

Toen kwam er een avond waarop ze zei: ‘Voor mij mag je ook gewoon hond zijn hoor, ik heb je graag om hoe je bent, niet om wat je bent.’
Hoku raakte de controle kwijt en begon onbedaarlijk te kwispelen.
Zij nam hem mee naar huis. Daar ging hij op de sofa liggen en hij besloot om een kussen te zijn. Voor haar was dat net zo goed.

Share and Enjoy

Hij was niet de enige hond die boven de stad zweefde. Straathonden worden nergens graag gezien, maar waar hij woonde werden ze om die reden gevangen en met helium gevuld.
Dat was minder erg dan het leek. Ginzu vond vliegen aangenamer dan lopen, en minder vermoeiend. Alleen was het soms wel moeilijk om aan eten te geraken. Natuurlijk waren er wel vogels, zich van geen gevaar bewust fladderden ze in het rond. Het zag er zo ontwapenend uit dat Ginzu het niet over zijn hart kreeg om zo plots een leven te beëindigen. Niemand staat ‘s ochtends op met het idee dat het de laatste keer is… daar dacht hij aan als hij een vogel zag. Daarom ging hij bedelen in flatgebouwen.
Er was een man, die op het twaalfde verdiep woonde en die erg gul was. Vaak zat hij Ginzu ‘s avonds op te wachten met twee borden vol eten. Een voor Ginzu en een voor hemzelf. In ruil gaf de hond hem een lik en een pootje.
Toen hij de man op een dag door het raam zag huilen, vloog hij naar binnen. Daarbij brak hij een luchter en twee vazen. Dat maakte de man niet boos, hij leek blij Ginzu te zien. Even later vloog er ook een vogel naar binnen, en daarna nog eentje. Samen vierden ze feest met matcha ijs en thee. Daarbij vielen veel scherven, maar scherven brengen geluk.

Share and Enjoy

Het was een stad met weinig katten. Wie er een zag, was er nooit zeker van of hij een wegspringende kat gezien had, of een van de vele verwilderde monstercavia’s.
Maar ineens zag zij er eentje midden op straat. “Neko” riep het meisje, want zo zeg je “kat” in de taal waarin ze sprak.
Ze zette zich al schrap om hem achterna te lopen, maar de kat liep niet weg. Hij kwam naar haar toe, zij boog voorover en hij likte haar neus.
‘Kom maar mee naar mijn huis,’ zei zij. En hij zei “hai”, want dat betekent “ja” in de taal waarin zij spraken.

Zij gaf hem vis en noedelsoep waar hij heel snel heel groot van werd.
Met zijn neus wierp hij haar in de lucht en zij kwam op zijn rug terecht.
Zo liep hij naar een andere stad, waar ook niet veel katten waren, maar wel heel veel verwilderde naaktslakken.
Zij wuifde naar iedereen. Hij niet, want katten kunnen niet wuiven, maar hij probeerde wel om aardig te kijken.

Bij het vallen van de avond keerden ze weer terug naar hun eigen stad. Toen werd hij weer klein, en zij mocht hem houden van haar mama. En zo kwam het dat ook de mama op de rug van de kat mocht zitten.

Share and Enjoy

Het was niet de eerste keer dat hij achtervolgd werd door wezens met korte benen en lange armen. Ze waren misleidend. Leken ze  nog meters achter je te liggen, dan strekten ze hun armen en hadden ze je te pakken.

Het was niet zo moeilijk om deze wezens te ontwijken want ze sliepen veel en diep. Maar voor Jiro was het soms moeilijk om aan de verleiding te weerstaan. Als hij ze vredig zag liggen, de lange armen onder het hoofd gevouwen, dan trapte zijn voet als vanzelf naar zo’n scheentje.

Daarna had hij daar altijd spijt van, en nam hij zich voor om het nooit meer te doen.
Daarna deed hij het toch.
Ach, zo gaat dat nu eenmaal.

(Klein verhaal vanuit Tokyo, waar wezens allerhande in mijn hoofd slapen en weer wakker worden.)

Share and Enjoy

De laatste jaren laat ik geen naamkaartjes meer drukken maar kleine boekjes.
Het vorige boekje was nog eens aan vernieuwing toe, deze keer is het ook gewoon een verhaaltje: https://issuu.com/wildgroen/docs/niet_bang_zijn

Share and Enjoy

We dralen voor de nacht verschijnt
dolen vol twijfel rond de gaten
die, hoewel ze mooi en kleurrijk zijn
ons dwingen te beëindigen,
de dag achter te laten

Share and Enjoy

Mijn hoofd kan wel wat rust gebruiken, de laatste tijd.
Anderen vinden die in de natuur, bij een sauna bezoek of bij de kapper.
Zelf ben ik daar te bang voor. Ik houd van de natuur! Maar ben tijdens wandelingen vaak bang dat er een hond zonder leiband tevoorschijn zal springen. Naar de sauna gaan vind ik aangenaam, tot er te veel volk in de cabine komt en ik ervan overtuigd raak dat we met z’n allen zullen stikken. Maar van kappers heb ik pas echt schrik. Omdat ik dan vastzit onder een schort, terwijl eventuele onbestemde gesprekken me al bij voorbaat nerveus maken, en ik er ook nog eens niet van hou dat iemand die ik niet goed ken te dicht bij me staat en me zelfs aanraakt.
Schilderen ontspant me, wegkruipen in een landschap en er ook mijn hoofd mee vullen. In mijn schetsboek schilder ik mooie wereldjes, waar ook angst in zit, maar waar ik dan wel niet bang voor ben.
Ik maakte dit filmpje met enkele van mijn landschappen.

Share and Enjoy

Beschrijf me een landschap
dat niet echt moet bestaan
maar waarin stilte kan groeien
zodat  er rust kan ontstaan

Share and Enjoy

Het zijn geen gedichten die ik schrijf, ik maak geen schilderijen en geen liedjes. Ik probeer gewoon om veilige wereldjes te maken.
Plaatsen waarin je even kan blijven. Waar je geen doel moet hebben, geen richting. Waar je je ook niet hoeft te verantwoorden. Als luchtbellen of zandkastelen. Het is  tijdelijk, maar een rustpunt nu en dan maakt een verschil. Althans voor mij.

Gisteren stapte ik weer op de trein, ik stapte af in Aarschot, Antwerpen en Lier.
Ik kwam thuis met schrijfsels, krabbels, foto’s en filmpjes. Overal waar ik geweest was hing er een sfeer van rauwe vrolijkheid, van braderieën, festivals en kermissen. Het is een sfeer waar ik van hou, eenmaal ik er niet meer middenin zit. Daarom wou ik er iets mee doen. Ik schreef een liedje en monteerde wat stukjes film. Maar eigenlijk is het geen liedje, het is een wereldje.

Share and Enjoy

Weet je hoe het is
om even niet zo vrij te zijn
te hunkeren naar aansluiting
maar in groei weer te vertakken
te willen zwemmen in een meer
maar op asfalt te drijven
te willen schreeuwen als een meeuw
dit enkel stil te wensen
om even niet zo vrij te zijn
zoals de meeste mensen

Share and Enjoy