Maak je niet ronder
geniet je niet zacht
behoed je voor smelten
je verzwakt je gezag
als je lacht
Mals zijn is zielig
bijstaan is dom
kijk gewoon voor je uit
want kijk je neer, groei je krom
Laat je hoofd ook niet hangen
wees sterker dan dat
en lach alleen bij verdriet
want als je huilt
word je nat
Een wafelijzer kopen behoorde niet tot de plannen, wafels bakken wel.
Ik struinde het internet af op zoek naar manieren om wafels te bakken zonder wafelijzer. Zonder oven ook, want dat hebben we ook niet. Vervolgend experimenteerde ik met wafeldeeg in de pan, met inkervingen en afdrukken maken in het deeg. Best lekker maar het leek nergens op, en zeker niet op een wafel.
En dus kocht ik toch een wafelijzer, een kleintje, zo voelde ik me minder schuldig over de aankoop.
Voor het eerst in mijn leven bakte ik wafels voor mijn (volwassen) kinderen. Ze smulden ervan en ineens wist ik hoe het voelt om dat soort van moeder te zijn. Best goed eigenlijk… had ik dat nu eens eerder ontdekt.
Vandaag ging ik aan het experimenteren. Er waren veel aardappelen en ik maakte een beslag met geprakte aardappelen, bloem en ei. Ik brandde enkele keren mijn vingers, want het mengsel kleeft meer dan gewoon wafeldeeg, maar alles kwam goed. Zoals dat altijd gaat. Niet in het echte leven, maar wel bij iets banaals als wafels bakken.
Deze maand verhuis ik. Er valt niet veel te verhuizen, ik huur de bovenverdieping van een vriend en de meubels die ik heb zijn voor een groot deel de zijne.
Ik heb mezelf altijd als een soort minimalist gezien: Ik ben niet het soort moeder dat ooit tekeningen van haar kinderen bijhield (even wel natuurlijk, en ze maakten me ook blij). Ook mijn eigen tekeningen hou ik weinig bij. Er zijn enkele schetsboeken, enkele mappen, maar verder heb ik er geen enkele moeite mee om weg te geven of gewoon bij het oud papier te zetten. Ook heb ik niet de neiging om dingen bij te houden waarvan ik denk: Misschien kunnen ze ooit nog dienen. Veel kleren heb ik wel, maar dat komt vooral omdat ik geen wasmachine heb en het is erg handig om niet al te vaak naar de wasserette te moeten.
En toch, bij het inpakken verbaas ik me er toch over hoeveel ik heb. Vooral materiaal voor mijn workshops eigenlijk, en tekenmateriaal. En dingen voor opnames en muziek. En alles wat iedereen heeft: borden, glazen, bestek,… (zij het wel niet meer dan nodig).
Verhuizen is altijd veel gedoe, zelf je koffers pakken voor of na een reis neemt al veel tijd in beslag. Maar het doet me wel deugd om opnieuw bewuste keuzes te maken. Om me telkens de vraag te stellen of ik dit of dat echt wel nodig heb.
Het is ook prettig om dingen weg te geven, zeker als ze – hoewel voor mij niet meer zinvol – eigenlijk wel leuk zijn.
Binnenkort woon ik in een tiny house van 2,5 meter op zes (en 3,75 hoog, er is een tussenverdieping voor het bed). Geen ruimte voor veel spullen, maar wat kijk ik er al naar uit om mijn eigen plekje te hebben!
Enkele van de schilderijen die gratis weg mogen. Stuur me gerust een berichtje bij interesse 
Het was zo leuk! Ik genoot van de glunderende gezichtjes en liep zelfs warm voor een sporadisch traantje. Helemaal energiek voelde ik me, en die keer dat mijn gedachten even afdwaalden tijdens de activiteit dacht ik aan alles wat ik vanavond nog zou doen.
Ik wuifde nog naar de laatste kleuter die mijn lokaal verliet en stortte me toen op het opruimen. Een groep kleuters, dat geeft je wat op te ruimen.
En plots voelde ik mijn voeten, die al de hele dag aan het lopen waren. En mijn rug, die ik iets te vaak op compleet onorthopedische wijze gebogen had.
Toen ik wat later op de bus zat, voelde ik mijn ogen dichtvallen. Maar niets dat niet opgelost kon worden met een stevige kop koffie.
En toch, na de kop koffie na mijn avondmaal, slaag ik er met moeite in om uit mijn stoel te geraken. Ik snak naar een glas wijn in een heet bad, naar op de bank liggen bij een malse soap of gewoon naar rechtstreeks mijn bed inrollen.
Ik geef er niet aan toe, ik verplicht me tot enkele correcties voor de cursussen die ik in het afstandsonderwijs begeleid, ik dwing me tot het schrijven van een stukje (echte schrijvers schrijven elke dag) en straks speel ik even piano, gewoon om me wijs te maken dat ik toch een beetje geoefend heb. Maar daarna zal ik een glas wijn drinken, en daarna rol ik mijn bed in. Morgen weer een dag met kleuterkampjes, met glunderende gezichtjes en warme handjes, een dag om naar uit te kijken.
Het was een goed jaar voor noten en kastanjes. In de tuin staat een tamme kastanje en een notelaar, we konden veel rapen. In de tuin staat ook een eik. En tijdens het rapen hoorden we onszelf zeggen: ‘Konden we met die eikels ook maar iets doen.’
Hoe we erop kwamen, weet ik niet meer, maar het zal wel iets banaals als Google geweest zijn.Plots kwamen we er achter dat eikels wel degelijk eetbaar zijn. Maar je moet eerst de tannine eruit wassen.
Het leek een hels karwei, iets dat je alleen maar doet als er echt niets anders meer te eten is. Maar we vatten het op als een experiment en probeerden het toch: eikels rapen, drogen, schillen, vermalen en wassen. Dit wassen is wel belangrijk, want de giftige tannine moet er echt uit. Wassen deden we door in koud water onder te dompelen, vier uur te laten staan en dan het water te verversen. Het gaat telkens om een kleine hoeveelheid water, dus voelde het niet als verspilling. Dit herhaalden we acht keer, over twee dagen dus. Het duurt wel even, maar eigenlijk is het geen werk.
En toen was er meel, of tenminste: een natte klomp eikelgruis.
Hier voegden we nog een gelijke hoeveelheid gewoon meel aan toe, een beetje olie, een snuifje zout, een koffielepel suiker, en water (tot het de dikte van pannenkoekendeeg had).
En toen waren er pannenkoeken! Lekker knapperig, met kleine eikelstukjes. Echt heel lekker, en al bij al echt niet zoveel werk, dus voor herhaling vatbaar.
Wie enthousiast begint met het maken van eenvoudige animatiefilmpjes in stopmotion, komt meestal al snel vast te zitten. Ik maakte een filmpje dat meer inspiratie kan bieden, op basis van mijn eigen ervaring. Heb je hier een vraag over? Dan mag je me altijd contacteren (sandrine.lambert@telenet.be)
Op deze blog schrijf ik over wat me bezighoudt. Meestal gaat het dus over schrijven, illustreren, muziek of lesgeven. Of over andere dingetjes die me blij, bang of verdrietig maken.
Sinds kort hoort daar ook koken bij, ik schaam me haast om dat toe te geven. Tot ongeveer een half jaar geleden had ik nog nooit gekookt, en ik maakte er bijna een statement van om dat nooit te zullen doen.
In mijn vorige relatie had mijn man altijd gekookt, en hij kon dat ook heel goed waardoor ik geen enkele behoefte voelde om ooit zelf achter het fornuis te gaan staan.
In mijn huidige leven is er ook een man die goed kookt. (Voor alle duidelijkheid: Beide mannen hebben ook tal van andere zeer goede eigenschappen!) En hij heeft ook een prachtige tuin, vol bloemen, planten, groenten en bomen. Iets meer dan een jaar geleden nam ik me voor om me hierin te verdiepen, we volgden toen twee workshops wildpluk. En die waren zeer interessant! Maar ik was er niet klaar voor om me ervoor open te stellen, ik had angst om mijn eigenheid te verliezen. Ik was altijd iemand geweest van tekenen en schrijven, van laat me hier rustig in mijn kamertje zitten om mijn ding te doen, en niet van ‘laat ons samen bloemen eten’.
En toen kwam er de dag waarop ik merkte dat wie uit de tuin eet beduidend minder vaak naar de winkel moet. En ik haat winkelen.
Van de ene dag op de andere ging er een wereld voor me open. Dit was iets anders dan naar de winkel lopen voor een waslijst aan ingrediënten om vervolgens alles minutieus af te wegen en wiskundig klaar te maken.
Het was gewoon naar de tuin gaan en kijken wat je vindt, en dan proberen om daar iets lekkers van te maken. Eerst uiterst eenvoudig en dan zoekend naar variatie.
Ik ben nog lang geen keukenprinses, en dat hoop ik ook niet te worden, maar ik vind het wel leuk, het houdt me bezig.
Het is niet zo dat je een leven kan indelen in geluksdagen en ongeluksdagen, elke dag heeft wel een beetje van beide. Toch voelde gisteren wel als een geluksdag.
Het begon met een heel fijn mailtje dat iemand me stuurde over mijn gedichten. Daarna kwam er een mailtje met een aanvraag voor een workshop die ik echt graag wou geven. En toen vroeg uitgeverij Averbode me ook nog om een verhaal te schrijven! (En daarbij legde één van onze nieuwe kippen een ei en kon ik de dag doorbrengen met het heerlijkste lief dat er bestaat.)
Ik ben dus aan het schrijven voor uitgeverij Averbode. Een verhaal over bijen. En dus lees ik me in, om zoveel mogelijk over het leven van de honingbij te leren. En dus leef ik me in: in een bijenmeisje dat op avontuur gaat.
Blij als een kind
Waar bij de dag de rafel intreedt
de stilte voor hij scheurend wordt
en wij, die gewoon ouder werden
en tijd als brood verdeelden
Pas na de maaltijd komt de dorst en
na het drinken zien we kruimels
die we vaak nalatig morsten
Het is zoals de zee ze prevelt
als versjes, haast in kindertaal
de woorden waar we nooit naar hoorden
en plots verstaan we ze allemaal
Prijzen stijgen, ook die van papier.
Voor schrijvers en illustratoren is dat lastig, wij hebben papier nodig.
Toen ik laatst mijn boek “Clara” liet herdrukken, schrok ik me een bult. Sinds de eerste druk in mei was de prijs ongeveer verdubbeld.
Minder schrijven dan maar? Minder tekenen? Wachten met het publiceren van een volgend boek tot de prijzen weer dalen? Maar hoe lang moet een mens dan gaan wachten, verdorie!? Wij zijn schrijver, dichters, tekenaars,… kunstenaars! Wij laten ons niet dicteren door de prijs van papier.
Dus ik schrijf, en ik teken, en ik tel.
Hoeveel kost een boek in kleur? Hetzelfde in zwart wit?
Harde kaft of softcover? Spiraalbinding? Of zelfs nietjes…
Minder bladzijden, meer exemplaren, lichter papier,…
Schrijvers zijn geen tellers, ergens klopt dit niet.
